Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Η ιστορία του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους

Η ιστορία αυτή ξεκινάει από την περίοδο της Μεταπολίτευσης,όπου ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου χτίζει ένα κοινωνικό κράτος.

Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται προσωρινά.Ωστόσο τα ελλείμματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα από το 13,4% το 1981 θα φτάσουν το 1989 στο 26,1%.Μαζί με το δημόσιο έλλειμμα αυξάνεται και το δημόσιο χρέος.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνεχίζει τα δάνεια.Έτσι το χρέος εκτοξεύεται ραγδαία.Η κυβέρνηση ενώ είχε παραλάβει το δημόσιο χρέος στο 66,3% το παρέδωσε στα 102,8%

Η κυβέρνηση επί Συμίτη φαίνεται να οδηγεί στην ελάχιστη υποχώρηση του ποσοστού του χρέους.

Έπειτα ακολουθεί η κυβέρνηση του Καραμανλή,η οποία μειώνει την φορολόγηση του κεφαλαίου κατά 10 μονάδες.Με αυτά τα μέτρα η χώρα οδηγείται στην επιτάχυνση της κατάρρευσης της οικονομίας,με αποτέλεσμα το χρέος να εκτεινάσεται και  πάλι.

Τέλος ο Γιώργος Παπανδρέου έρχεται για να ρίξει την σκυτάλη στους ξένους δανειστές.Έτσι είναι βέβαιο ότι το δημόσιο χρέος θα αγγίζει το 167% του ακαθάριστου ελληνικού προιόντος.

 Δυστυχώς,η χώρα καταφεύγει αρκετές φορές σε δάνεια από το εξωτερικό,τα οποία έπειτα αδυνατεί να αποπληρώσει

    Είναι φανερό λοιπόν,πως η ιστορία του ελληνικού δημόσιου χρέους εμφανίστηκε στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια και συνεχίζει να αυξάνεται ραγδαία.Οι λάθος αποφάσεις των πολιτικών,τα πολυάριθμα δάνεια καθώς και πολύ άλλοι παράγοντες οδήγησαν την χώρα μας σε ένα ‘αδιέξοδο’ από το οποίο δύσκολα μπορεί να βρεί την λύση για να επιζήσει.

http://www.youtube.com/watch?v=3zotiRYLwD4

Τριανταφυλλίδου Σαββούλα

Η εργασία μου!

http://cartoonshistory.wix.com/space

είναι προτιμότερο να το ανοίξετε με τον chrome η firefox ευχαριστώ!

 

Συμεωνίδης Συμεών

Το Δ.Ν.Τ στην Αργεντινή, το Δ.Ν.Τ στην Ελλάδα. Ομοιότητες-Διαφορές.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ) είναι ένας διεθνής οργανισμός ο οποίος επιβλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παρακολουθώντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τα ισοζύγια πληρωμών και προσφέροντας οικονομική και τεχνική βοήθεια όταν του ζητηθεί. Το ΔΝΤ ιδρύθηκε το 1945 στην Ουάσιγκτον, κατόπιν συνομολόγησης 29 Χωρών που είχαν συμβάλει στο 80% του κεφαλαίου. Έδρα του Οργανισμού ορίσθηκε η Ουάσιγκτον ως πρωτεύουσα της χώρας με το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής.
Κύριος σκοπός του εν λόγω οργανισμού είναι η προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών-μελών με ισόρροπη ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Για τον σκοπό αυτό προωθούνται συγκεκριμένα μέτρα, ή όταν κρίνεται αναγκαία αποφασίζονται ιδιαίτερα μέτρα, μεταξύ των οποίων είναι:

1. Η ενιαία διαδικασία ομαλής προσαρμογής εκάστου κράτους μέλους στις συναλλαγματικές ισοτιμίες.
2. Διεθνείς διαβουλεύσεις σε περιπτώσεις σημαντικών αλλαγών των ακολουθουμένων συναλλαγματικών πρακτικών.
3. Επιβολές ορισμένων περιοριστικών συναλλαγματικών μέτρων και τέλος
4. Άρση των παραπάνω περιοριστικών μέτρων κατόπιν διαπιστωμένης βελτίωσης οικονομικής θέσης του συγκεκριμένου κράτους-μέλους.

Μέλη του ΔΝΤ γίνονται δεκτά μόνο ελεύθερες και κυρίαρχες χώρες. Το 2008 τα μέλη του ΔΝΤ αριθμούσαν 182 χώρες. Στα συστήματα παρακολούθησης των οικονομιών, συνεισφέρουν στατιστικά δεδομένα χωρείς να είναι μέλη του ΔΝΤ, οι Παλαιστινιακές αγορές, το Χονγκ Κονγκ, όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την Ευρωζώνη και η Eurostat για όλη την ΕΕ. Δεν είναι μέλη επίσης οι εξής χώρες: Κούβα, Ανδόρα, Λιχτενστάιν, Μονακό, Ναούρου και Βόρεια Κορέα.

Το Δεκέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες, μεγάλες λαϊκές μάζες κατευθύνονται προς την
ιστορική πλατεία «Πλάσα δε Μάγιο.» Η Αργεντινή μία από τις πλουσιότερες οικονομίες στο παρελθόν, έχει χρεωκοπήσει. Η κυβέρνηση έχει παραιτηθεί και ο πρόεδρος της Αργεντινής, Φερνάντο Δε Λα Ρούα διαφεύγει από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο μέσα στη θύελλα του οργισμένου λαού που συγκρούονταν με την αστυνομία. Η έκρηξη του 2001, ήταν το τέλος ενός νέου φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου διάρκειας 10 ετών και άφησε πίσω της νεκρούς οι οποίοι δολοφονήθηκαν από την αστυνομία και τους ιδιωτικούς φρουρούς των τραπεζών, 30.000 ανθρώπους που αυτοκτόνησαν, ή υπέστησαν καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια και περίπου 20.000.000 ανθρώπους βουτηγμένους στη φτώχεια και τη μιζέρια. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά από πολιτικούς της Αργεντινής:
"Το ΔΝΤ μας είχε ήδη δώσει ένα δάνειο προσπαθώντας να βοηθήσει την Αργεντινή να βγει από την οικονομική κρίση που είχε ήδη ξεκινήσει από τα μέσα του 2000"
Συνολικά το πρόγραμμα του ΔΝΤ ήταν 12 δις δολάρια και οι τριμηνιαίες δόσεις ήταν η κάθε μία 1,3 δις δολάρια. Ασήμαντα ποσά δηλαδή μπροστά σε αυτά που αναφέρονται για την Ελλάδα. Είχαμε πετύχει τους στόχους μας για το 3ο τρίμηνο. Το οποίο είχε τελειώσει το Σεπτέμβριο. Τότε έστειλαν μίαν αποστολή για να δουν αν είχαμε πετύχει ή όχι. Είχαμε πετύχει και θα έπρεπε να εγκρίνουν την επόμενη εκταμίευση. Μετά άρχισαν να παρατηρούν αν θα πετυχαίναμε τους στόχους μας για το 4ο τρίμηνο. Και φυσικά για το 4ο τρίμηνο θα είχαμε προβλήματα για να πετύχουμε τους στόχους. Όπως ούτε και στην Ελλάδα θα μπορέσετε να εκπληρώσετε ακριβώς τους στόχους, μας ακύρωσαν την εκταμίευση των χρημάτων για το Νοέμβριο. Και αφού μας αφαίρεσαν τη στήριξη, δεν έμενε άλλη λύση από το να εξαγγείλουμε στάση πληρωμών.
Εκείνο τον καιρό κυριαρχούσε η θεωρία της ηθικής του κινδύνου, δηλαδή όταν μια χώρα είναι χρεωμένη και υπάρχουν τράπεζες και κάτοχοι ομολόγων που έχουν δανείσει αυτή τη χώρα, είναι καλύτερα η χώρα να φτάσει στη χρεοκοπία γιατί έτσι αυτή η χώρα θα υποστεί τις συνέπειες αλλά και οι πιστωτές επίσης θα υποστούν τις συνέπειες, κι αυτό θα αποτελέσει ένα μάθημα για το μέλλον για να μην ξαναχρεωθεί αυτή η χώρα και οι πιστωτές για να μην ξαναδανείσουν μια χώρα που βρίσκεται κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δηλαδή εφάρμοσαν σε μας μια θεωρία που σήμερα ευτυχώς κανείς δεν την υποστηρίζει και που μας έκανε να υποφέρουμε πολύ. Δεν την εφάρμοσαν στην Τουρκία που ήταν και αυτή σε κρίση την ίδια εποχή. Αλλά γιατί δεν την εφάρμοσαν στην Τουρκία; Την ίδια χρονιά, το 2001 η Τουρκία βρισκόταν σε μια τρομερή κρίση αλλά την Τουρκία δεν την έσπρωξαν στη στάση πληρωμής του χρέους. Και δεν την έσπρωξαν γιατί θα χρησιμοποιούσαν την Τουρκία ως στρατιωτική βάση στον πόλεμο ενάντια στο Ιράκ. Η Αργεντινή αφού δεν μπορούσε να γίνει βάση για κανέναν πόλεμο είπαν: "Εντάξει αυτή είναι η περίπτωση της χώρας που μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα για τις άσχημες συνέπειες της υπερχρέωσης.
Το ΔΝΤ βοήθησε πολλές χώρες, τώρα βοηθά μαζί με την Ευρώπη την Ελλάδα. "Η μόνη χώρα που δυστυχώς δεν βοήθησε ήταν η Αργεντινή".

Σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά, πολλοί από τους καταθέτες των οποίων τα χρήματα μπλοκαρίστηκαν στις τράπεζες δεν έχουν καταφέρει να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Παρά τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου που όρισε ότι οι τράπεζες οφείλουν να επιστρέψουν τα χρήματα των ανθρώπων στο αρχικό νόμισμα συν την παρακράτηση των τόκων όλων αυτών των χρόνων, οι τράπεζες κωλυσιεργούν με νομικούς χειρισμούς. Στους δανειολήπτες ωστόσο που είχαν πάρει δάνειο λίγο πριν την κρίση παίρνουν τους τόκους. Οι ίδιοι μιλούν για τοκογλυφία. Περίπου 2.000.000 ενυπόθηκοι χρεοφειλέτες κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους.
Πολλοί αυτοκτόνησαν μη μπορώντας να αντέξουν την οικονομική τους καταστροφή. Άλλοι επισκέπτονται συχνά τον ψυχίατρό τους. Σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της ιστορίας της, με τον μισό πληθυσμό να έχει βουλιάξει στην φτώχεια ,τη μιζέρια, με το κράτος να είναι απλών και όπου στον δρόμο δεν υπήρχαν χρήματα, η κοινωνία έδειξε ότι διαθέτει αντανακλαστικά και εσωτερικές δυνάμεις. Οι άνθρωποι αυτοοργανώθηκαν και άρχισαν να ανταλλάσουν αγαθά και υπηρεσίες. Έτσι εμφανίστηκε το "τρουεκέ", ένας προκαπιταλιστικός τρόπος εμπορίου, ο οποίος εξασφάλισε την διαβίωση 10.000.000 ανθρώπων. Ο κόσμος συγκεντρώνονταν σε ειδικά μέρη και αντάλλασε προϊόντα: Ένα μεταχειρισμένο ρούχο με ένα κιλό κρέας.
"Το ανταλλακτικό παζάρι όχι μόνο μας έδινε φαγητό, μας έδινε να πιούμε αλλά και καρδιολόγους και δασκάλους για τα παιδιά μας, για αγγλικά και χορό. Είχαμε συμβολαιογράφους που έγραφαν για σπίτια και οικόπεδα και πληρώνονταν με κουπόνια και σπίτια που πουλιόνταν και αγοράζονταν με κουπόνια που ήταν το νόμισμα της ανταλλαγής.
Είχαμε τουρισμό, είχαμε μανικιουρ, κομμωτήριο και πεντικιούρ, υπήρχε καζίνο, όλα αυτά με τα κουπόνια του ανταλλακτικού παζαριού" λέει η Γαβριέλα Γκραγίσεβιτσς ιδρυτικό μέλος του Τρουεκε."Ήταν σαν γιορτή, γίνονταν βραδιές, ο κόσμος τραγουδούσε, και κανείς δε στεναχωριόταν γιατί μπορούσε να φάει, να ντυθεί, ήταν ένα καταπληκτικό πράγμα! Να μην εξαρτάσαι από τις τράπεζες, από τα σούπερ μάρκετ, απ' τον υπουργό οικονομίας, από το ΔΝΤ. Η αλήθεια είναι ότι ζήσαμε μία περίοδο πολύ μεγάλης ελευθερίας. "
Η αρχή του τέλους ήταν όταν η αστυνομία "επισκέφθηκε" για πρώτη φορά το μεγαλύτερο χώρο τρουέκε για έλεγχο. Ταυτόχρονα μεγάλα ΜΜΕ άρχισαν να μεταδίδουν ότι στο Τρουέκε τα προϊόντα που κυκλοφορούσαν ήταν κλεμμένα ή ότι τα τρόφιμα ήταν από τα σκουπίδια. Ούτε όμως αυτό μπόρεσε να σταμτήσει το Τρουέκε. Αυτό ωστόσο που μπόρεσε να το σταματήσει, ήταν τα δεκάδες πλαστά κουπόνια τα οποίο διοχέτευσαν στο ανταλλακτικό εμπόριο άγνωστοι παραχαράκτες. Τα ιδρυτικά μέλη του Τρουέκε πιστεύουν ακόμα και σήμερα ότι αυτό ήταν κάτι οργανωμένο .Σε ρεπορτάζ της εποχής η αστυνομία συλλαμβάνει εγκληματίες που μετέφεραν ένα εκατομμύριο πλαστά κουπόνια. Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να είναι αυτοσχέδιο η απάντηση είναι ότι για τέτοια παραγωγή χρειάζονταν μηχανήματα μεγάλης κλίμακας.
Το Τρουέκε συνεχίζεται ακόμα και σήμερα στο Μπουένος Άιρες. Σε χώρους που κρατούν χαμηλό προφίλ και δεν διαφημίζονται για να μη δώσουν στόχο στις αρχές.
"Η Αργεντινή τώρα δεν εξαρτάται από τις διεθνείς πιστώσεις, απλά εξαρτάται από τη δική της οικονομία και δεν προστρέχει στις διεθνείς πιστώσεις. Το κράτος έχει πλεόνασμα. Η Αργεντινή δεν θα έβγαινε από την κρίση, αν δεν είχε αναβάλει την πληρωμή του χρέους. Η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε στάση πληρωμής του χρέους; Είναι ένα πολύ περίπλοκο θέμα, λόγω των επιπτώσεων στην Ευρώπη. Ωστόσο, όταν το πρόβλημα φτάσει σε ένα επίπεδο και δεν είναι δυνατόν να το χειριστείς, είναι πολύ δύσκολο να βγεις από την κρίση ακολουθώντας τους κανόνες. Έτσι λοιπόν η περίπτωση της Αργεντινής αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε άλλη λύση από το να μετατρέψει το χρέος σε επίπεδα που να μπορεί να το χειριστεί. Κι όταν το επανατοποθέτησε, η χώρα μπόρεσε να πληρώσει και συνεχίζει να πληρώνει. "

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ-Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ Η Ο ΔΑΜΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ

Μέσα στο οικονομικό και κοινωνικό χάος που προκάλεσε η χρεοκοπία της Αργεντινής, ένα νέο ναρκωτικό εμφανίστηκε στη χώρα: "Το Πάκο" ή αλλιώς "Ο κλέφτης του μυαλού", "Ο εξολοθρευτής των φτωχών". Η εξάπλωσή του υπήρξε αστραπιαία.
"Το 2001, ήταν το απόγειο της κρίσης. Υπήρχε μεγάλη αβεβαιότητα στη χώρα και οι άνθρωποι δεν είχαν εργασία. Ήταν ένα πραγματικό χάος εκείνη την περίοδο. Τα άτομα που πουλούσαν ναρκωτικά μέσα στις γειτονιές επέλεξαν τότε να πουλήσουν το Πάκο, γιατί ήταν ένα ναρκωτικό φθηνότερο. Οι νέοι, ακόμα και παιδιά, άρχισαν να καταναλώνουν το πάκο."
Πολλά παράνομα εργαστήρια άρχισαν να παράγουν την κρυσταλλική κοκαΐνη και από τα υπολείμματα της κατεργασίας της έφτιαξαν το πάκο. Η τιμή του είναι πολύ χαμηλή και επομένως είναι προσιτό στους φτωχούς νέους, που εξαθλιώθηκαν ακόμη περισσότερο μετά την κρίση.

«Υπήρξε μια στρατηγική για να γίνει δημοφιλές το 2001 και κυρίως το 2002, όπου επίτηδες απέσυραν από την αγορά τα δύο ναρκωτικά που στην Αργεντινή ακόμα είναι παράνομα και μεγάλης χρήσης, τη μαριχουάνα και την κοκαΐνη- και γέμισαν οι δρόμοι με πάκο. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι έπρεπε να εξολοθρευτεί μια ολόκληρη γενιά.

Έπρεπε να εξολοθρευτεί μια γενιά εφήβων και νέων που δεν θα είχε δουλειά, δεν θα είχε θέση στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, δεν θα είχε δυνατότητες να ενταχθεί με κανέναν τρόπο με τον οποίο οι γενιές καταλαμβάνουν τον χώρο τους στη κοινωνία. Και επιπλέον, δεν έπρεπε να είναι παρούσες για να αντιμετωπίσουν και να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους, απέναντι σ'αυτές τις πολιτικές εξουσίες.

 

 

"Το Πάκο είναι πολύ εύκολο να βρεθεί. Έρχεται μόνο του σε σένα. Μερικές φορές κάποιος το ψάχνει κι άλλες έρχεται από μόνο του. Μερικές φορές είναι κάποιος όρθιος ή καθιστός όπως τώρα, κι έρχεται μόνο του. " Οι χρήστες φτιάχνουν αυτοσχέδια πιπάκια από κεραίες αυτοκινήτων η ραδιοφώνων, τοποθετούν μέσα το πάκο μαζί με σύρμα για το πλύσιμο των πιάτων, το καίνε με αναπτήρες που βγάζουν μεγάλη φλόγα και εισπνέουν τις αναθυμιάσεις που παράγονται.
Πολλοί χρήστες παθαίνουν εγκαύματα στα δάχτυλα ή στην στοματική κοιλότητα, με αποτέλεσμα πολλοί να χάνουν τα δάχτυλά τους από προχωρημένα εγκαύματα. "Με τη χρήση του εθίζεσαι να ακυρώνεις τα πάντα. Γίνεσαι απαθής και δε νοιώθεις τίποτα, ούτε καλό ούτε κακό, δε νοιώθεις εντελώς τίποτα. Νοιώθεις "σβησμένος" χωρίς καμία ανησυχία και χωρίς ενδιαφέρον για οτιδήποτε. Εγώ δεν ξέρω πως είναι να ζεις εδώ, σ' αυτή τη γειτονιά. Εγώ ξέρω πως είναι να πεθαίνεις εδώ. Αυτό το γνωρίζουμε καλά εμείς οι χρήστες του πάκο. Πεθαίνουμε κάθε μέρα, δε ζούμε κάθε μέρα. "
Η επίδραση του πάκο είναι άμεση. Προκαλεί ευφορία, αλλά κυρίως απάθεια και ο χρήστης δεν πεινά, αλλά ούτε μπορεί να κοιμηθεί για πολλές ώρες. Το πάκο επιδρά στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου και ο χρήστης χάνει την επικοινωνία του με το εξωτερικό περιβάλλον. Επίσης, προκαλεί μεγάλες βλάβες στους πνεύμονες και την καρδιά. Μέσα σε 6 μήνες μπορεί να προκαλέσει τη νέκρωση του εγκεφάλου.
"Το πάκο κάνει το νευρώνα να εξαντλείται γρήγορα, λόγω υπερβολικής του λειτουργίας και προκαλεί πρόωρη γήρανση, ενώ παράλληλα προκαλεί το θάνατο των εγκεφαλικών κυττάρων. Αυτό δημιουργεί λόγω του συνεχόμενου τρόπου χρήσης μια νευρολογική φθορά στη νόηση, που εμείς πολύ απλά την αποκαλούμε "αποβλάκωση" του παιδιού. Το παιδί μένει χωρίς νευρικό σύστημα που να το καθιστά ικανό. Και πάνω απ' όλα, το μέρος που φθείρεται περισσότερο είναι το εμπρόσθιο τμήμα του εγκεφάλου, στο οποίο βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος των διανοητικών λειτουργιών και της νευροεπικοινωνίας."
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, το Πάκο προκαλεί ισχυρό εθισμό, με αποτέλεσμα οι χρήστες να ζουν πραγματικά μόνο για το πάκο και να προβαίνουν σε κλοπές, ληστείες, και δολοφονίες για να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Δεδομένου ότι η επίδρασή του διαρκεί μόνο 15 λεπτά περίπου, οι χρήστες κάνουν επαναλαμβανόμενες χρήσεις για να ικανοποιήσουν τα στερητικά τους σύνδρομα, που είναι πραγματικά βασανιστικά. "Όταν τελείωνε το ναρκωτικό ήταν η χειρότερη στιγμή! Γιατί έπρεπε πάλι να σκεφτώ από που θα έβρισκα τα λεφτά για να ξανακάνω χρήση. Πολλές φορές κάνεις πράγματα που ίσως να μη θέλεις να τα κάνεις. Για παράδειγμα, να κλέψεις από τη μάνα σου."
Είναι πολύ δύσκολο να καταπολεμήσεις τη διάδοση του πάκο γιατί τα "κιόσκια", όπως λέγονται, τα έχουν φτωχοί που πουλούν σε φτωχά παιδιά. Η αστυνομία μοιάζει ανίκανη να αντιμετωπίσει το φαινόμενο και κατηγορείται από πολλούς κατοίκους ότι είναι διεφθαρμένη και ότι συμμετέχει η ίδια στο θανατηφόρο αυτό εμπόριο. Έτσι οι ίδιες οι μάνες των παιδιών που αφανίζονται από το πάκο αναγκάστηκαν να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Δημιούργησαν οργανώσεις πολιτών. "Madres contra el Paco"(Μητέρες ενάντια στο πάκο) για να καταπολεμήσουν τη μάστιγα στις φτωχογειτονιές τους. Περιπολούν τα βράδια για να αποτρέψουν το εμπόριο του πάκο, με κίνδυνο της ζωής τους από τους ναρκοέμπορους, μαζεύουν τους χρήστες, τους περιποιούνται και τους προωθούν στα λιγοστά κέντρα αποτοξίνωσης που υπάρχουν. "Μαχόμαστε πολύ δυνατά κατά της χρήσης του πάκο, γιατί ξέρουμε ότι είναι θανατηφόρο! Καταλάβαμε ότι αυτό είναι ένα άλλο είδος ναρκωτικού, που εξαθλιώνει τα παιδιά μας. Γι' αυτό αρχίσαμε να κάνουμε επιθέσεις σ' αυτούς που το πουλούσαν. Συγκεντρωθήκαμε με τους γείτονες και τις μάνες, μέχρι και με τα ίδια τα παιδιά, ενωθήκαμε κι άρχισε ο κόσμος να τους καταγγείλει. "Η Ciudad Oculta, η Μυστική Πόλη, είναι μια από τις πιο επικίνδυνες φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Κυριαρχεί ο σκοτεινός κόσμος του πάκο, αφανίζοντας καθημερινά χιλιάδες νέους και μικρά παιδιά οδηγώντας τα ακόμη περισσότερο στο κοινωνικό περιθώριο και την καταστροφή.

ΕΛΛΑΔΑ- Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ



Στα μέσα του 2010, και μετά τις αποκαλύψεις ότι το δημοσιονομικό έλλειμα της Ελλάδας ήταν για το 2009 σε επίπεδα πολύ πάνω από αυτά που θα καθιστούσαν το δημόσιο χρέος βιώσιμο, η ελληνική κυβέρνηση αδυνατούσε να δανειστεί με λογικά επιτόκια από τις αγορές για τη χρηματοδότηση του τρέχοντος δημοσιονομικού ελλείματος και την αναχρηματοδότηση του χρέους. Αποτέλεσμα ήταν ο κίνδυνος χρεωκοπίας και στάσης πληρωμών του Ελληνικού Δημοσίου. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να ανακτήσει την αξιοπιστία της χώρας στις διεθνείς αγορές και να πετύχει μείωση των επιτοκίων οδήγησε σε λήψη μέτρων μείωσης των δαπανών, τα οποία δεν κατάφεραν να ανατρέψουν το αρνητικό κλίμα. Κατόπιν αυτών η Ελλάδα κατέφυγε στη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που συγκρότησαν από κοινού μηχανισμό βοηθείας για την Ελλάδα. Η ανακοίνωση της προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης έγινε στις 23 Απριλίου του 2010. Η χρηματοδότηση από τον μηχανισμό στήριξης έγινε υπό τους όρους ότι η Ελλάδα θα λάβει μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και υπό τους όρους ότι θα λάβει μέτρα οικονομικής εξυγίανσης. Με τη χρηματοδότηση από το μηχανισμό αποφεύχθηκε ο άμεσος κίνδυνος χρεωκοπίας της Ελλάδας, που θα είχε πιθανές ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλη τη ζώνη του ευρώ. Η Ελληνική Οικονομία συνέχισε να βρίσκεται σε κατάσταση δημοσιονομικής ανισορροπίας και το επόμενο διάστημα με αποτέλεσμα ένα χρόνο μετά, η κυβέρνηση να καταφύγει στην ψήφιση του προγράμματος, που περιλάμβανε νέα μέτρα λιτότητας και περικοπές. Επίσης, τέθηκε θέμα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και αναδιάρθρωσης ή "κουρέματος" του χρέους με σκοπό τη μακροπρόθεσμη μείωση του χρέους σε βιώσιμα επίπεδα.
Η οικονομική κατάσταση που βρέθηκαν αυτές οι δύο χώρες παρουσιάζει κάποιες αξιοσημείωτες ομοιότητες όπως και διαφορές. Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν ολοκληρώθηκαν, ενώ η ανταγωνιστικότητα χειροτέρευε(διαφθορά, κρατικοδίαιτος καπιταλισμός ολιγοπωλίων). Παράλληλα, η δημοσιονομική πολιτική συνέχισε ανεπαρκής και το δημόσιο χρέος αυξάνονταν σταθερά.
Ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους της Αργεντινής ήταν σε ξένο νόμισμα (90% περίπου στα τέλη της δεκαετίας του '90 ήταν σε δολάριο) και η εξυπηρέτησή του γινόταν όλο ένα και πιο δύσκολη ενώ η Ελλάδα έχει χρέος σε ευρώ, που από το 2002 θεωρείται "ημεδαπό" ως ενιαίο στην Ε.Ε και μη προσδεδεμένο σε άλλες ισοτιμίες. Δεν υπήρχε στην Αργεντινή ένας "μηχανισμός στήριξης" πέραν του ΔΝΤ και φυσικά δεν υπήρχε, η έννοια της αλληλεγγύης εντός Νομισματικής Ένωσης, όπως συμβαίνει με εμάς και την Ε.Ε. Στην Αργεντινή, κατ' εξοχήν εισαγωγική χώρα με εκτεταμένη δολαριοποίηση της οικονομίας, οι όροι εμπορίου και αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, συνεχώς χειροτέρευαν, παρά την σταθερή αλλά άνευ ειδικού βάρους για τον λαό, πρόσδεση με το δολάριο Η.Π.Α (ενώ εμείς έχουμε νόμισμα ενιαίας αγοράς, μη εξαρτημένο από το δολάριο και άλλα νομίσματα, ουσιαστικά δεν έχουμε θέμα επάρκειας συναλλαγματικών αποθεμάτων). Ο αποπληθωρισμός στην Αργεντινή, ήταν το φυσικό αποτέλεσμα της έλλειψης αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, κάτι που έβαλε πολύ γρήγορα τη χώρα σε σπιράλ ύφεσης( στην Ελλάδα αυτό για να συμβεί πρέπει να περιοριστεί η κατανάλωση σε επίπεδα -50% δεδομένου του διαφορετικού βιοτικού επιπέδου που κυριαρχεί εδώ, σε σχέση με τα χαμηλού εισοδήματος και πολυπληθή φτωχά στρώματα που υπήρχαν στην Αργεντινή τη δεκαετία του '90).

Το τραπεζικό σύστημα στην Αργεντινή παρότι εκσυγχρονίστηκε στην δεκαετία του '90, παρέμεινε σε πολύ χαμηλά επίπεδα κερδοφορίας, με την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών να μειώνεται διαρκώς, και το πιστωτικό σύστημα τροφοδοτούσε τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, με ενέχυρο εισοδήματα στο συνεχώς υποτιμούμενο peso( τα δάνεια έτρεχαν σε δολάρια). Πάνω από το 20% του ενεργητικού των τραπεζών, αφορούσε αγορά εγχώριου χρέους, δηλαδή κρατικά ομόλογα, και μάλιστα σχεδόν το 40% των ιδρυμάτων ήταν υπό κρατικό έλεγχο, με υποθέσεις διαφθοράς έντονες (τίποτα από αυτές τις περιπτώσεις δεν ισχύει σήμερα για την Ελλάδα, σε τέτοιο παρόμοιο επίπεδο).
Από το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στα τέλη του 2009, οι συγκρίσεις ανάμεσα στη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα και στην οικονομική κρίση της Αργεντινής πριν 10 ακριβώς χρόνια, έχουν πολλαπλασιαστεί, με έμφαση περισσότερο στις εκπληκτικές ομοιότητες, παρά στις διαφορές.
Από τις αρχές του 2010, μεγάλη μερίδα ανεξαρτήτων παρατηρητών τόνιζαν ότι η Ελλάδα βρισκόταν αντιμέτωπη με πρόβλημα οικονομικής φερεγγυότητας παρά με πρόβλημα οικονομικής ρευστότητας όπως και στην περίπτωση της Αργεντινής πριν μια δεκαετία.
Το 1991, η Αργεντινή επένδυσε στο αποτέλεσμα ενός ριζοσπαστικού πειράματος. Στην προσχώρηση σε μερική νομισματική ένωση με τις ΗΠΑ, ένα στάδιο πριν την πλήρη αντικατάσταση του εθνικού νομίσματος και της αργεντίνικης νομισματικής πολιτικής, από το δολάριο των ΗΠΑ και την πολιτική της Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Τράπεζας.
Αρχικά, η νέα ρύθμιση λειτούργησε θετικά. Ο ρυθμός ανάπτυξης κινήθηκε ανοδικά κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών, με αποτέλεσμα την άμεση εισροή ξένων κεφαλαίων μέσω επενδύσεων κυρίως στον τραπεζικό τομέα.
Δέκα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 2001, η ελληνική οικονομία βίωσε μια παρόμοια εμπειρία, προσχωρώντας στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, εγκατέλειψε τη νομισματική κυριαρχία και το νόμισμα της δραχμής, με σκοπό, μεταξύ άλλων, να ξεπεράσει χρόνια δημοσιονομικά προβλήματα και την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού. Για μια περίοδο εννέα περίπου χρόνων, κατά τα φαινόμενα είχε επέλθει δημοσιονομική ισορροπία, ο πληθωρισμός είχε τεθεί υπό έλεγχο και η ανάπτυξη παρουσίαζε σημαντική άνοδο τροφοδοτούμενη από συνεχείς εισροές φθηνών κεφαλαίων λόγω της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ενοποίησης.
Για την Αργεντινή οι πρώτες αρνητικές τάσεις εμφανίσθηκαν και εξελίχθηκαν καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '90. Μια σειρά από εξωτερικά πολιτοοικονομικά σοκ, όπως η μεξικάνικη κρίση το 1994, η υψηλή ανατίμηση του δολαρίου το 1995, η κρίση στην Ανατολική Ασία το 1997, η ρωσική χρεοκοπία το 1998 και η νομισματική κρίση στη Βραζιλία το 1999, ώθησαν το εθνικό νόμισμα σε καθεστώς σφοδρής υπερτίμησης, σε συνάρτηση με το καθεστώς ισοτιμίας με το δολάριο, με αποτέλεσμα την εμφάνιση και σταθερή επιδείνωση των εξωτερικών ελλειμάτων και την κλιμακούμενη επιβράδυνση της ανάπτυξης. Παράλληλα, οι δημοσιονομικές ανισορροπίες, εντεινόμενες από κρούσματα διαφθοράς, αλλά και οι υπέρμετρες δημόσιες δαπάνες, επιδείνωσαν σε τέτοιο βαθμό την κατάσταση, ώστε λίγο πριν το 2000 οι επενδυτές άρχισαν να ανησυχούν για το οικονομικό μέλλον της χώρας, σε άμεση συνάρτηση με τη φερεγγυότητά της, γεγονός που είχε ως συνέπεια την πτώση της αξίας των κρατικών ομολόγων.
Όπως και στην Αργεντινή, τα ελληνικά προβλήματα άρχισαν να αναδύονται υπό την πίεση εξωτερικών παραγόντων. Μετά τη διεθνή οικονομική κρίση του 2008, η αντίληψη του οικονομικού ρίσκου στις διεθνείς χρηματαγορές άλλαξε δραματικά, η εισροή κεφαλαίων προς την Ελλάδα μειώθηκε σημαντικά και μαζί της ο ρυθμός ανάπτυξης. Σε συνδυασμό με τις κατηγορίες για παραποιημένα στατιστικά στοιχεία και το τεράστιο δημόσιο και εξωτερικό χρέος της χώρας που είχε συσσωρευτεί, τα νέα δεδομένα απομάκρυναν σε σύντομο χρονικό διάστημα τους διεθνείς επενδυτές, με αποτέλεσμα το σπρεντ των ομολόγων που εκδίδονται από την ελληνική κυβέρνηση να αυξηθεί δραματικά σε διάστημα σχεδόν ενός έτους.

Αντιμετωπίζοντας την κρίση: Η δημοσιονομική λιτότητα

Παρά τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, το δημόσιο χρέος της Αργεντινής σχεδόν διπλασιάστηκε κυρίως λόγω της αύξησης των αναγκών χρηματοδότησης για δαπάνες εκτός προϋπολογισμού. Ξεκινώντας από το 1999, ως επί το πλείστο, υπό από την πίεση του ΔΝΤ και τις προϋποθέσεις που συνδέονταν με τα τρία συνεχόμενα προγράμματα οικονομικής στήριξης, η κυβέρνηση ενέκρινε μια ακολουθία νόμων, με στόχο τον έλεγχο του δημοσίου ελλείματος και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην αγορά.
Η ελληνική εμπειρία για έλεγχο των τρεχουσών δαπανών δεν είναι πολύ διαφορετική. Από την περίοδο της έναρξης των έντονων δημοσιονομικών προβλημάτων, η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε και επικύρωσε τρία διαφορετικά σχέδια εξυγίανσης της οικονομίας. Στις αρχές Μαΐου του 2010, μετά την έγκριση του επίσημου πακέτου οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα από το ΔΝΤ, το σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης παρέτεινε το στόχο της μείωσης του ελλείματος κάτω από το 3% έως το 2014. Ωστόσο, κατά την περίοδο της τρίτης επανεξέτασης τον Ιούνιου του 2011, οι ενδιάμεσοι στόχοι του σχεδίου αξιολογήθηκαν ότι παρέμειναν εκτός πορείας και το ΔΝΤ έθεσε το σχεδιασμό ενός πρόσθετου προγράμματος εκτάκτου ανάγκης ως προυπόθεση για την έγκριση χορήγησης της νέας δόσης. Ως αποτέλεσμα, η ελληνική κυβέρνηση αναγκάσθηκε να παρουσιάσει ένα νέο σχέδιο λιτότητας για την περίοδο 2012-2015 με σκοπό την εξασφάλιση 28.6 εκατομμυρίων ευρώ εντός της χρονικής περιόδου 2012-2015.
Μια αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ της Αργεντινής και της Ελλάδας εντοπίζεται στο γεγονός ότι η πρώτη δεν είχε τη δυνατότητα να καταφύγει σε ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών με σκοπό τη μείωση του χρέους, δεδομένου ότι σχεδόν το σύνολο των κρατικών περιουσιακών στοιχείων είχε ήδη πωληθεί κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990.

 

Το κύμα των αναλήψεωνΣτην Αργεντινή το 2001 η κατάσταση είχε επιδεινωθεί σε ανεπανόρθωτο βαθμό και η προοπτική της χρεοκοπίας έμοιαζε αναπόφευκτη, σε σημείο που δεκάδες χιλιάδες πολίτες έσπευσαν στις τράπεζες προκειμένου να προβούν σε αναλήψεις των καταθέσεων τους.
Ανάλογα φαινόμενα μαζικών αναλήψεων από προσωπικές καταθέσεις καταγράφηκαν και στην Ελλάδα υπό το φόβο επανάληψης του αργεντίνικου περιοριστικού μέτρου και το φόβο πιθανής επιστροφής στη δραχμή. Μέσα σε μόλις 2 χρόνια από τον Οκτώβριο του 2009 το απόθεμα των καταθέσεων στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι μειώθηκε κατά περίπου 50 δισ. ευρώ, ενώ για παράδειγμα τον Σεπτέμβριο του 2011 υπολογίζονται ότι έγιναν αναλήψεις περίπου 5.5 δισ. ευρώ και τον Οκτώβριο αποσύρθηκαν καταθέσεις ύψους 6.8 δισ. ευρώ.


Στέλλα Τσακαλίδου
Ελευθερία Σιδηροπούλου
Αγγέλα Σκάλα
Κωνσταντίνος Παπαϊωάννου

Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Πολλοί  πιστεύουν  ότι  η  Τράπεζα  της  Ελλάδος  είναι  κρατικός  φορέας  και  είναι  στη δικαιοδοσία  του ελληνικού   δημοσίου.  Αυτό  όμως  είναι   λάθος,  και  ένα  λάθος  μάλιστα  που  δεν  αντιλαμβάνεται  κανείς  ούτε  έχει   αναρωτηθεί  η  πλειοψηφία  του  ελληνικού  λαού. Ένα  λάθος  που  πιθανότατα  αφήνεται  να  διαδοθεί  για  να  μην  δημιουργηθεί  σύγχυση.  Τι  είναι  όμως  στην  πραγματικότητα  η τράπεζα  της  Ελλάδος;  Ποιοι την δημιούργησαν;  Από  ποιούς  διοικείται;  Τι  συμφέροντα  έχουν  οι  μέτοχοι  και  τι  το ελληνικό  κράτος;  Αυτά  είναι  μερικά  από τα  αναπάντητα  ερωτήματα.

Στο  μυαλό  του  καθενός  υπάρχει  η  εντύπωση  πως  η  τράπεζα  της  Ελλάδος   είναι  τράπεζα  του  ελληνικού  κράτους.  Λάθος. Η  τράπεζα  της  Ελλάδος  δεν  είναι  κρατική,  είναι  μία  ανώνυμη  εταιρεία (Α.Ε)  στον  έλεγχο  λειτουργίας  της  οποίας  δεν  έχει  κανένα  απολύτως  δικαίωμα  το  ελληνικό  κράτος.  Το  ελληνικό  κράτος  συμμετέχει  έχοντας   το  6%,ωστόσο  η  συμμετοχή  τού  δεν μπορεί  να  ξεπεράσει  το  35%.  Χαρακτηριστικό  είναι  ότι  όλες  οι  ευρωπαϊκές  κεντρικές  τράπεζες  είναι  κρατικές  εκτός  από της  Ελβετίας, της  Ελλάδας  και  του  Βελγίου.  Επίσης,  άξιο  αναφοράς  είναι  ότι  το  92%  των  μετοχών  είναι  άγνωστο  στον  ελληνικό  λαό  ως  προς το  που  ανήκουν.  Η  τράπεζα  της  Ελλάδας  ιδρύθηκε  το  1828  από  την  τότε  διεθνής  οικονομική  επιτροπή (Δ.Ο.Ε.)  την  σημερινή  τρόικα.  Σε  αυτήν  την  εξέλιξη  οδήγησε  το  γεγονός  ότι  η Ελλάδα  είχε  βρεθεί  σε ένα  αδιέξοδο  μετά  τον  δανεισμό  της  το  1825  από  την  Αγγλία.  Το  πακέτο  των  μετοχών  της  τράπεζας  δόθηκε  σε  μεγάλους  χρηματιστές  της  εποχής  και  το  καταστατικό  της  χαρακτηρίστηκε  από  μυστικές  συμφωνίες.  Ωστόσο  παραμονές  της  ένταξής  της  Ελλάδας  στο  ευρώ  υπήρξαν  καταστατικές  αλλαγές  που  δημιούργησαν  την  ύπαρξη  αδιαφάνειας  και  έλλειψη  ελέγχου.  Σήμερα  η  τράπεζα  της  Ελλάδος  λειτουργεί  ως  δανειοδότης  και  χρηματοδότης  του  ελληνικού   κράτους.  Επίσης  το  καταστατικό  της  τραπέζης  επιτρέπει  στον  οποιονδήποτε  να  γίνει  μέτοχος  έτσι  μπορεί  οι  μέτοχοι  να  είναι  «εχθροί»  της  χώρας  και  να  δημιουργείτε  το  ερώτημα  μήπως  αυτοί  οι  μέτοχοι  ήταν  οι   «εγκέφαλοι»  που  συνέβαλαν  στην  κρίση.


Σιδηρόπουλος  Παναγιώτης
Σταματάκης  Ιωάννης
Φωτίου  Νικόλαος
Χασίδης  Αντώνης
Τουμανίδης  Τάσος
Χιμετίδης  Κλέων

Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

 

Η τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί τον πυρήνα των τραπεζών αφού είναι η κεντρική τράπεζα της χώρας. Ιδρύθηκε το 1927 και λειτούργησε πρώτη φορά τον Μάιο του 1928.
Η πρόταση για τη δημιουργία του τραπεζικού αυτού οργανισμού στην Ελλάδα έγινε από την κοινωνία των Εθνών προκειμένου να ανταποκριθεί η Ελληνική κυβέρνηση στα οικονομικά προβλήματα που έχουν προκύψει μετά τον ατέρμονο αγώνα για την αποτίναξη της σκλαβιάς των τεσσάρων αιώνων.
Τα κεφάλαια για την ίδρυση και λειτουργία της τράπεζας προήλθαν από την Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, η μεσολάβηση αυτή κρίθηκε αναγκαία προκειμένου να σταθεροποιηθεί η οικονομία του Ελληνισμού.
Παράλληλα, ιδρύθηκαν υποκαταστήματα και πρακτορεία με σκοπό να εξυπηρετήσουν σε χαρτονόμισμα τις τοπικές περιφερειακές αγορές και να προβεί σε πληρωμές και άλλου είδους δημοσιονομικές συναλλαγές προς όφελος του πολίτη.
Στόχος της, σύμφωνα με τα καταστατικά ίδρυσή της, υπήρξε πάντοτε η διατήρηση της σταθερότητας της αξίας των τραπεζογραμματίων της. Αρμοδιότητες της Τράπεζας της Ελλάδος, είναι η παρακολούθηση της οικονομικής πολιτικής, η διαχείριση του συναλλάγματος, η διατήρηση τραπεζικών λογαριασμών και η έκδοση οικονομικών αναλύσεων.
Ταυτόχρονα με τις ήδη ανατεθείσες εργασίες, της παραχωρήθηκε το δικαίωμα έκδοσης χαρτονομισμάτων, δικαίωμα που ως τότε κατείχε η Εθνική τράπεζα της Ελλάδος που, σύμφωνα με τον Η. Βενέζη, "παρητείτο υπερ της Τραπέζης της Ελλάδος από το εκδοτικό προνόμιο".


Στέλλα Τσακαλίδου
Ελευθερία Σιδηροπούλου
Συμεών Συμεωνίδης
Αγγέλα Σκάλα
Κώστας Παπαϊωάννου

ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η Τράπεζα της Ελλάδος

Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η Κεντρική Τράπεζα της χώρας. Ιδρύθηκε το 1927 βάσει ενός Παραρτήματος του Πρωτοκόλλου της Γενεύης και άρχισε να λειτουργεί τον Μάιο του 1928.Οι εργασίες της ξεκίνησαν στις 14 Μαΐου 1928, με πρώτο Διοικητή τον Αλέξανδρο Διομήδη, οπότε καθορίστηκε και το έβλημά της. Οι επέτειοι των 25 ετών, με Διοικητή τον Γεώργιο Μαντζαβίνο, και των 50 ετών, με Διοικητή τον Ξενοφώντα Ζολώτα, εορτάστηκαν με λαμπρές τελετές. Η επέτειος των 75 ετών βρίσκει την Τράπεζα μέλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών, με Διοικητή τον Νικόλαο Χ. Γκαργκάνα. Έχει συσταθεί με τη μορφή ανωνύμου εταιρίας.

   Ως έδρα της ορίζεται από το Καταστατικό της η Αθήνα, ενώ διατηρεί 17 Υποκαταστήματα,  33 Πρακτορεία και 9 Θυρίδες σε όλη την Ελλάδα.Στα 80 χρόνια της ιστορίας της γνώρισε16 Διοικητές, σε τρεις εκ των οποίων έχει απονεμηθεί ο τίτλος του Επίτιμου Διοικητή, και 27 Υποδιοικητές.

Νομισματική Πολιτική

Συμμετέχει στη χάραξη της ενιαίας νομισματικής πολιτικής της ζώνης του ευρώ και την εφαρμόζει στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές και τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Η Τράπεζα διενεργεί πράξεις νομισματικής πολιτικής κατά τις οποίες κυρίως παρέχει ρευστότητα στα εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα (πράξεις κύριας και πιο μακροπρόθεσμης αναχρηματοδότησης). Επίσης, παρέχει πάγιες διευκολύνσεις οριακής χρηματοδότησης και αποδοχής καταθέσεων στα πιστωτικά ιδρύματα για τη χορήγηση και απορρόφηση ρευστότητας, αντιστοίχως. Τέλος, διατηρεί τους λογαριασμούς στους οποίους κατατίθενται τα ελάχιστα αποθεματικά από τις τράπεζες που δραστηριοποιούνται στη χώρα.

Το κεντρικό κτίριο

Αρχικά η Τράπεζα της Ελλάδος φιλοξενήθηκε στο κτήριο της Κτηματικής Τράπεζας στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου (Πανεπιστημίου). Το 1929 προκήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή του κτηρίου των κεντρικών της γραφείων όμως τελικά καμία από της υποψηφιότητες δεν επιλέχθηκε. Έτσι παρότι υπήρχαν πολλοί που υποστήριζαν την αναγκαιότητα της επανένωσης της Τράπεζας της Ελλάδος με την Εθνική Τράπεζα, μία δεκαετία αργότερα στις 4 Απριλίου 1938 εγκαινιάζει το κεντρικό της κτήριο πάλι επί της οδού Ελευθερίου Βενιζέλου το οποίο και διατηρεί μέχρι σήμερα. Το κτήριο αυτό επεκτάθηκε όσο οι ανάγκες της τράπεζας μεγάλωναν. Έτσι έγιναν επεκτάσεις λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την δεκαετία το 1970 και τέλος το 1982.

Το 1989 χαρακτηρίστηκε ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Σιδηροπούλου Κατερίνα

Τριανταφυλλίδου Σαββούλα

Φυλακτού Ελένη

Χαλκίδου Σοφία

Χίδερλη Άννα

Η Τράπεζα της Ελλάδος

                                                 

                                                        Η Τράπεζα της Ελλάδος

                     Η προέλευση της  Τράπεζας  της Ελλάδος είναι μια πολύ αμφιλεγόμενη
                άποψη καθώς ενώ οι γνώμες διαφόρων πολιτικών προσώπων συγκρούονται,η
                κάθε πλευρά επιδιώκει να μην αφήσει περιθώριο αμφισβήτησης και αναθεώ-
                ρησης της απόφασής της.
                    Σύμφωνα με κάποιες απόψεις η τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί μέρος της                                 Ελληνικής κυβέρνησης, ακόμη και από το έτος της δημιουργίας της, δηλαδή από           το 1928, ακόμη και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
                 Από τότε, η Ελληνική  κυβέρνηση δεν έχει καμία δικαιοδοσία επάνω της και  δεν
                μπορεί να επιρρεάσει τις αποφάσεις της με οποιοδήποτε τρόπο. Ωστόσο,  η τράπεζα
                επιδρά σφοδρά στην οικονομία του κράτους, γεγονός που παραπέμπει σε  μια
                ευάλωτη αυριανή κοινωνία που παραλύει σιγά-σιγά τα δικαιώματα και τις αξίες των
                πολιτών της.
         
           
                    Μια άλλη άποψη είναι ότι η Τράπεζα της Ελλάδος ανήκει στο κράτος και γι'αυτό                         μπορεί να επρρεάσει τις οικονομικές  και πολιτικές εξελίξεις της χώρας.Αποτελεί
                δηλαδή μέρος του κράτους, κρατώντας ωστόσο δημόσιο χαρακτήρα, γεγονός
                που την καθιστά ιδιαίτερα ικανή να κατευθύνει τις αποφάσεις της εις βάρος των
                πολιτών. Το γεγονός αυτό επιδρά αρνητικά τόσο στην οικονομία όσο και στην
                κοινωνία του κράτους στην οποία αντικατοπτρίζεται η σαθρή εικόνα της
                σημερινής πραγματικότητας.
                   Όπως μπορούμε λοιπόν να διαπιστώσουμε η Τράπεζα της Ελλάδος επηρεάζει
               όλους τους τομείς της χώρας, έχοντας αρνητικές συνέπειες τόσο για την ίδια τη            
               χώρα όσο και για τους πολίτες της.
                   Τέλος, η Τράπεζα της Ελλάδος έχει συγκεκριμένα συμφέροντα τα οποία
                όμως,επιδρούν στην οικονομία του κράτους και στη λήψη πολιτικών αποφάσεων.
       

                                                                             
         
               Πόπη Τσιμενίδου
               Δήμητρα Τσιτάκη
               Βασιλική Τσώνα
               Παρθένα Τύπη
               Ανδρομάχη Χατζηγεωργιάδου

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

 

Η συγκεκριμένη παρουσίαση «Η σπηλιά του Πλάτωνα» αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους. Ωστόσο, πίσω από αυτή την πραγματική διάσταση της θεωρίας του κόσμου, εισέρχεται μια λανθάνουσα αντίληψη σχετικά με την επίδραση που ασκεί η γνώση νέων θεωριών και γενικότερα η παιδεία στην ανθρώπινη φύση.
Αυτή η νέα γνώση είναι ικανή να διαμορφώσει νέες θεωρίες και νέες αντιλήψεις σχετικά με τη δομή και την υπόσταση της κάθε κοινωνίας.
Στην αρχή μας εξηγεί ότι αν ένας άνθρωπος συνηθίσει να βλέπει τα πράγματα γύρω του με ένα συγκεκριμένο τρόπο, θα αντιδράσει διαφορετικά και σαφώς θα αποδοκιμάσει οποιονδήποτε θα ισχυριστεί ότι βλέπει τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Στην προκειμένη περίπτωση, θα εκδηλώσει αρνητισμό που μπορεί να φτάσει έως και την αποστροφή νέων ιδεών και αντιλήψεων που θα προσπαθήσουν να του “αλλάξουν” τη θεώρηση του για τα δεδομένα.
Ο σκοπός της παρουσίασης είναι να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας και να γνωρίσουμε την αλήθεια χωρίς να μας αποτρέπουν συναισθηματικά και σωματικά εμπόδια.
Όλη αυτή η συναίσθηση της αλήθειας για το τι συμβαίνει πραγματικά γύρω μας γίνεται αντιληπτή έμμεσα από την ιδιαίτερη ωστόσο αποτελεσματική αυτή παρουσίαση.
Το συγκεκριμένο αυτό πείραμα μας παραπέμπει σε μια παραπλήσια προσπάθεια του διάσημου ζωγράφου Rene Magritte
, να αποδώσει τον απατηλό τρόπο, ζωγραφίζοντας ένα πίνακα, με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα ή ακόμα και την σιγουριά των ψευδαισθήσεων μας για κάτι που μπορεί να μην είναι όπως φαίνεται.
Μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται φυλακισμένη σε μια σπηλιά όλη της τη ζωή. Οι άνθρωποι έχουν καταστεί ανίκανοι να χρησιμοποιήσουν οπουδήποτε μέλος του σώματός τους παρά μόνο τους οφθαλμούς. Απέναντι τους υπάρχει ένας τοίχος και πίσω τους μία φλόγα που δεν μπορούν να αντικρίσουν ούτε να διαισθανθούν διότι είναι αλυσοδεμένοι. Μπροστά από τη φλόγα κινούνται διάφορα αντικείμενα με αποτέλεσμα να σχηματίζονται σκιαγραφημένες εικόνες στα τοιχώματα της σπηλιάς. Έχοντας περάσει όλη τους τη ζωή μέσα στο σπήλαιο, άρχισαν να αναπτύσσουν την ιδέα ότι οι ψευδαισθήσεις τους είναι αληθινές. Ωστόσο, κάποια στιγμή ένας άνθρωπος πήρε την απόφαση να ξεφύγει από τα δεσμά του περιορισμού και να εξερευνήσει τον “έξω” κόσμο. Όταν όμως αντίκρισε την “άλλη” πραγματικότητα, παραξενεύτηκε. Ήταν δύσκολο να προσαρμοστεί στις καινούργιες συνθήκες που είχε επιλέξει. Μετά από ένα χρονικό διάστημα προσαρμογής στα νέα δεδομένα, αντιλήφθηκε πως όλα όσα νόμιζε ότι ήταν αληθινά στη ζωή του ήταν απλώς ψευδαισθήσεις. Θέλοντας να “ξυπνήσει” και τους συνανθρώπους του, επέστρεψε πίσω στο σπήλαιο προσπαθώντας να τους μεταδώσει και να τους εξηγήσει τις εμπειρίες που βίωσε. Οι υπόλοιποι όμως αντί να προσέξουν τα λόγια του, αντέδρασαν και τον περιγέλασαν. Είχαν υιοθετήσει μια κοινή ιδέα, βασισμένη στο μόνο στερεότυπο που νόμιζαν αληθινό, τις σκιές στα απέναντι τοιχώματα. Έτσι, τους ήταν φύσει αδύνατο να αποδεχθούν μία ιδεολογία και μια τάξη πραγμάτων διαφορετική από τη δική τους.
Παράλληλα, όταν αυτός ο άνθρωπος επέστρεψε πίσω στη σπηλιά δεν είχε πλέον την ικανότητα να δει τόσο καθαρά όσο πριν και έβλεπε τις σκιές θολές. Στο σημείο αυτό αντιλαμβανόμαστε την επιρροή και επίδραση που άσκησαν πάνω του τα νέα δεδομένα τα οποία κλόνισαν τις παλιές του πεποιθήσεις, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί συναισθηματικά με τα παλιά του πιστεύω.
Το φως του Ήλιου στο οποίο συνήθισαν πλέον τα μάτια του αποδεικνύεται το ύψιστο μέσο θεώρησης της πραγματικότητας και απεμπλοκής από θεωρίες παρωχημένες .
Γίνεται λοιπόν κατανοητή η δυσκολία της παραδοχής νέων θεωριών, έστω και αν αυτές είναι σωστές, όταν έχουν γαλουχηθεί με κάποιες ιδιαίτερες αντιλήψεις.
Τι γίνεται όμως αν στο τέλος αποδειχθεί ότι όλα όσα γνωρίζουμε για τους εαυτούς μας και για τον πλανήτη στον οποίο κατοικούμε, είναι απλά ψευδαισθήσεις; Θα μπορέσουμε τότε να αλλάξουμε ή θα περιοριστούμε σε αυτά που ήδη ξέρουμε ακόμα κι αν είναι λάθος, λόγω της συνήθειας και του συμφέροντος να ζούμε στην ιδέα της άγνοιας;
Στέλλα Τσακαλίδου
Ελευθερία Σιδηροπούλου
Συμεών Συμεωνίδης
Αγγέλα Σκάλα
Κώστας Παπαϊωάννου
 

                       Η ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΠΗΛΙΑΣ

Σύμφωνα με το παράδειγμα του Πλάτωνα, οι άνθρωποι στη σπηλιά είναι αναγκασμένοι

να ζουν μέσα σε ένα καθεστώς μόνιμης παραπλάνησης και εξάρτησης απο μία εικονι-

κή πραγματικότητα που είναι αναγκασμένοι να πιστευουν ως αληθινή. Επιπλέον δεν

έχουν το δικαίωμα να υπόκεινται σε μία ορθολογιστική αντίληψη αλλά σε μία που

είναι έξω από τα όρια της λογικής και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δη-

μιουργώντας τους μία ουτοπική κοσμοθεωρία που συρρικνώνει και κατ'επέκταση παρα-

λύει την λογική τους. Το παράδειγμα αυτό ανταποκρίνεται και στην σημερινή κοινωνία

όπου η καταστρατήγηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της σφαίρας της ιδιωτικής ζωής,

υπάγεται στην λανθάνουσα και φαινομενικά ακίνδυνη αντίληψη ότι πολλοί άνθρωποι

θέλουν να έχουν υποχείριά ανθρώπους κατώτερους απ'αυτούς. Αν όμως προχωρή-

σουμε πέρα από κάποια όρια,που η ιστορία του Πλάτωνα δημιουργεί,θα αντιληφθούμε

,σε ένα ανώτερο επίπεδο,την ουσία της αληθινής ύπαρξης,η οποία συνεπάγεται της

μόρφωσης διότι μόνο μέσα από την μόρφωση οι άνθρωποι διευρύνουν τους ορίζοντές

τους και είναι ικανοί να αντιλφθούν τους υπαίτιους της υπόσκαψης της κοινωνίας και

να μην επιτρέψουν να τους αποπλανήσουν με σκοπό την αποξένωσή τους από τον

πολιτισμό.

Βασιλική Τσώνα

Ανδρομάχη Χατζηγεωργιάδου

Πόπη Τσιμενίδου

Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Η Αλληγορία Του Σπηλαίου

Η αλληγορία του σπηλαίου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του Πλάτωνα. Μέσα σε ένα σπήλαιο ζουν άνθρωποι αλυσοδεμένοι από τα πόδια και από το λαιμό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι είναι αναγκασμένοι να βλέπουν μόνο μπροστά και τίποτα γύρω τους. Πίσω τους βρίσκεται μια μεγάλη φωτιά και ένα πανί. Μπροστά από τη φωτιά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι περνάνε κρατώντας διάφορα αντικείμενα έτσι ώστε οι φυλακισμένοι να βλέπουν τις σκιές που δημιουργούνται από αυτά πάνω στον τοίχο μπροστά από αυτούς. Αυτό αναγκάζει τους φυλακισμένους να πιστεύουν ότι υπάρχουν μόνο τα αντικείμενα που βλέπουν. Αν τώρα ήθελε κανείς να ελευθερώσει κάποιον από τα δεσμά του και να τον θεραπεύσει από την πλάνη και την άγνοια, στην αρχή θα πονέσουν τα μάτια, καθώς τα στρέφει στο φως  και θα ζητήσει να ξαναγυρίσει στο σκοτάδι της φυλακής του. Ας φανταστούμε τώρα ότι ο απελευθερωμένος δεσμώτης κατεβαίνει και πάλι στο σπήλαιο, είναι αδύνατο στην αρχή να μη διαταραχθεί η όρασή του από το σκοτάδι και να μη προκαλέσει στην αρχή τα γέλια και στο τέλος την αγανάκτηση των συνδεσμωτών του που θα φτάσουν και να τον θανατώσουν ακόμα, αν θελήσει αποκαλύπτοντας την αλήθεια να τους πει ότι ο κόσμος των σκιών είναι ψεύτικος και ότι πέρα από αυτόν υπάρχει ένας άλλος αληθινός. Ο χώρος της σπηλιάς είναι η αισθητή πραγματικότητα, που δεν είναι αληθινή αλλά και η πολιτική κοινωνία στην οποία δεν κυβερνούν φωτισμένοι και πεπαιδευμένοι, οι δεσμώτες μέσα στο ημίφως και στην ακινησία είναι όσοι βρίσκονται στα σκοτάδια της αμάθειας, της άγνοιας και της πλάνης, οι απαίδευτοι άνθρωποι. Ακόμη, ο φωτεινός χώρος έξω από τη σπηλιά είναι ο κόσμος των ιδεών, η αληθινή πραγματικότητα που γίνεται αντιληπτή με την νόηση. Από την ερμηνεία της  πλατωνικής αλληγορίας καταλαβαίνουμε ότι ο μορφωμένος είναι  η βάση για τη βελτίωση και την κατανόηση της ζωής. Η ιδέα του αγαθού δεν είναι μόνο ανώτατη αρχή του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου βίου. Έτσι, οι απαίδευτοι που ποτέ τους δεν γνώρισαν την αλήθεια, δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν την πολιτεία, διότι δεν είχαν ένα ορισμένο σκοπό σύμφωνα με τον οποίο να κανονίζουν ανάλογα όλες τις πράξεις και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο βίο τους. Ο κόσμος μέσα στο σπήλαιο εκφράζει την εμμονή στα "αισθητά πράγματα", όσων μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν με τις αισθήσεις τους, ενώ η άνοδος στον πραγματικό κόσμο και η όραση των αληθινών Ιδεών υπό το φως του Ήλιου οδηγούν στην εναρμόνιση των τριών τμημάτων της ψυχής και την ενδυνάμωση του λογιστικού. Τέλος όσοι ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους.

Αντώνης Χασίδης

Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Νίκος Φωτίου
Σταματάκης Ιωάννης
Τουμανίδης Αναστάσιος
Χιμετίδης Κλέων

Η αλληγορία του σπηλαίου

“Η Πολιτεία” του Πλάτωνα περιλαμβάνει την Αλληγορία του σπηλαίου, με την οποία ο Πλάτων εξηγεί τη Θεωρία των Ιδεών του. Μια ομάδα ανθρώπων ζουν σε ένα σπήλαιο όλη τους τη ζωή, αλυσοδεμένοι σε έναν τοίχο, χωρίς να μπορούν να δουν την επιφάνεια ούτε να δουν πίσω τους, όπου βρίσκεται μια φλόγα, η οποία φωτίζει αντικείμενα που κινούνται και ρίχνει σκιές στα τοιχώματα του σπηλαίου. Οι φυλακισμένοι αρχίζουν να αποδίδουν αυτά τα σχήματα με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι η πραγματικότητα...

Το ότι οι φυλακισμένοι, ωστόσο, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές αυτές, δε σημαίνει ότι ο υπαρκτός κόσμος περιορίζεται μόνο μες στο σπήλαιο. Αν κάποιο καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο, θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν, ωστόσο, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο, που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μες στο σπήλαιο ήταν απλά αντίγραφα των αληθινών. Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι, και, προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια, ίσως δεχτούν το μίσος και την αντίδρασή τους. Ωστόσο, όσοι ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους.
Συμβολισμοί

Χώρος της σπηλιάς:

 Είναι η αισθητή πραγματικότητα , αυτή που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Είναι η κοινωνία των πολιτών στην οποία υπάρχουν πολλοί απαίδευτοι κάποιοι από τους οποίους μάλιστα ασκούν και εξουσία χωρίς να έχουν τα κατάλληλα προσόντα.

Δεσμώτες:
Οι απαίδευτοι άνθρωποι που ζουν στο σκοτάδι της αμάθειας και της πλάνης της αισθητής πραγματικότητας. Οι άνθρωποι αυτοί βιώνουν την απόλυτη πλάνη και την ηθική αποτελμάτωση.

Οι σκιές στον τοίχο μπροστά από τους δεσμώτες:
Πρόκειται για τα είδωλα των πραγματικών όντων και όχι για τα πραγματικά αντικείμενα. Οι δεσμώτες βλέπουν τις σκιές και θεωρούν ότι αυτά είναι πραγματικά γιατί είναι τα μόνα που έχουν δει. Το ίδιο συμβαίνει και με τον αντίλαλο του ήχου ο οποίος επίσης δεν είναι πραγματικός αλλά πρόκειται για την ηχώ.

Ο κόσμος έξω από την ελιά:
Είναι ο πραγματικός κόσμος , ο νοητός, κόσμος των ιδεών ο οποίος κατακτάται μόνο με τη νόηση και δεν σχετίζεται με τις αισθήσεις.

Οι άνθρωποι που κινούνται στον έξω κόσμο:
Και όσα αυτοί κουβαλούν(ομοιώματα) αλλά και οι ήχοι που παράγουν είναι τα πραγματικά όντα, οι ιδέες οι οποίες βρίσκονται στον νοητό κόσμο και η κατάστασή τους σημαίνει την κατάσταση της αλήθειας.

Το φώς του ήλιου:
Η αλήθεια, η ύψιστη ιδέα, το αγαθό(οντολογικά ο Θεός).

Δεσμά:
Οι αισθήσεις που κρατούν τους ανθρώπους καθηλωμένους στον αισθητό κόσμο.

Πορεία του δεσμώτη:

Η προσπάθεια της ψυχής να απαλλαγεί από τον αισθητό κόσμο και να φτάσει στον νοητό , πραγματικό κόσμο.



Όλο αυτό δηλώνει την επίδραση που ασκεί η παιδεία στην ανθρώπινη φύση.

Επομένως, μέσα από την αλληγορία του Πλάτωνα διαπιστώνουμε ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι προσηλωμένος σε αυτό που του παρουσιάζει κάποιος ως αλήθεια αλλά να διευρύνει τους ορίζοντές του μέσω της αναζήτησης της πραγματικότητας.







Άννα Χίδερλη
Σαββίνα Τριανταφυλλίδου
Σοφία Χαλκίδου
Ελένη Φυλακτού
Γιώργος Τσόπκας
Κατερίνα Σιδηροπούλου