Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Η Αλληγορία Του Σπηλαίου

Η αλληγορία του σπηλαίου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του Πλάτωνα. Μέσα σε ένα σπήλαιο ζουν άνθρωποι αλυσοδεμένοι από τα πόδια και από το λαιμό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι είναι αναγκασμένοι να βλέπουν μόνο μπροστά και τίποτα γύρω τους. Πίσω τους βρίσκεται μια μεγάλη φωτιά και ένα πανί. Μπροστά από τη φωτιά υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι περνάνε κρατώντας διάφορα αντικείμενα έτσι ώστε οι φυλακισμένοι να βλέπουν τις σκιές που δημιουργούνται από αυτά πάνω στον τοίχο μπροστά από αυτούς. Αυτό αναγκάζει τους φυλακισμένους να πιστεύουν ότι υπάρχουν μόνο τα αντικείμενα που βλέπουν. Αν τώρα ήθελε κανείς να ελευθερώσει κάποιον από τα δεσμά του και να τον θεραπεύσει από την πλάνη και την άγνοια, στην αρχή θα πονέσουν τα μάτια, καθώς τα στρέφει στο φως  και θα ζητήσει να ξαναγυρίσει στο σκοτάδι της φυλακής του. Ας φανταστούμε τώρα ότι ο απελευθερωμένος δεσμώτης κατεβαίνει και πάλι στο σπήλαιο, είναι αδύνατο στην αρχή να μη διαταραχθεί η όρασή του από το σκοτάδι και να μη προκαλέσει στην αρχή τα γέλια και στο τέλος την αγανάκτηση των συνδεσμωτών του που θα φτάσουν και να τον θανατώσουν ακόμα, αν θελήσει αποκαλύπτοντας την αλήθεια να τους πει ότι ο κόσμος των σκιών είναι ψεύτικος και ότι πέρα από αυτόν υπάρχει ένας άλλος αληθινός. Ο χώρος της σπηλιάς είναι η αισθητή πραγματικότητα, που δεν είναι αληθινή αλλά και η πολιτική κοινωνία στην οποία δεν κυβερνούν φωτισμένοι και πεπαιδευμένοι, οι δεσμώτες μέσα στο ημίφως και στην ακινησία είναι όσοι βρίσκονται στα σκοτάδια της αμάθειας, της άγνοιας και της πλάνης, οι απαίδευτοι άνθρωποι. Ακόμη, ο φωτεινός χώρος έξω από τη σπηλιά είναι ο κόσμος των ιδεών, η αληθινή πραγματικότητα που γίνεται αντιληπτή με την νόηση. Από την ερμηνεία της  πλατωνικής αλληγορίας καταλαβαίνουμε ότι ο μορφωμένος είναι  η βάση για τη βελτίωση και την κατανόηση της ζωής. Η ιδέα του αγαθού δεν είναι μόνο ανώτατη αρχή του ιδιωτικού αλλά και του δημόσιου βίου. Έτσι, οι απαίδευτοι που ποτέ τους δεν γνώρισαν την αλήθεια, δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν την πολιτεία, διότι δεν είχαν ένα ορισμένο σκοπό σύμφωνα με τον οποίο να κανονίζουν ανάλογα όλες τις πράξεις και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο βίο τους. Ο κόσμος μέσα στο σπήλαιο εκφράζει την εμμονή στα "αισθητά πράγματα", όσων μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν με τις αισθήσεις τους, ενώ η άνοδος στον πραγματικό κόσμο και η όραση των αληθινών Ιδεών υπό το φως του Ήλιου οδηγούν στην εναρμόνιση των τριών τμημάτων της ψυχής και την ενδυνάμωση του λογιστικού. Τέλος όσοι ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους.

Αντώνης Χασίδης

Παναγιώτης Σιδηρόπουλος

Νίκος Φωτίου
Σταματάκης Ιωάννης
Τουμανίδης Αναστάσιος
Χιμετίδης Κλέων