Ένα Δίκαιο Φορολογικό Σύστημα

              Η φορολογία είναι η επιβολή υποχρεωτικών φόρων υπέρ του κράτους. Όμως στην Ελλάδα το φορολογικό σύστημα θεωρούμε  πως  είναι άδικο παρά τους εκατοντάδες νόμους, τα προεδρικά διατάγματα και τις εγκύκλιους. Είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και αναποτελεσματικό. Υπερφορολογεί τους συνταξιούχους και  τους μισθωτούς δηλαδή τους μικρομεσαίους.
                Επιπλέον υπάρχουν τα μεγάλα κεφάλαια τα οποία δεν φορολογούνται όσο θα έπρεπε… Ή συνήθως βρίσκουν διάφορα νομικά πραθυράκια για να διαφεύγουν. Μπορούμε όμως να αναπτύξουμε ένα φορολογικό σύστημα που θα είναι πιο αποτελεσματικό και πιο δίκαιο με τους πολίτες, οι οποίοι βέβαια θα πρέπει να μάθουν να τηρούν τους νόμους άσχετα με την οικονομική τους  επιφάνεια!
            Πιστεύουμε  ότι θα έπρεπε να εκσυγχρονιστεί το σύστημα του δημοσίου, και να υπάρχει ένα ευρύ φάσμα σωστής διαδικτύωσης και συνεργασίας  ανάμεσα στις διάφορες υπηρεσίες του κράτους όπου θα   υπάρχουν και οι κατάλληλες πληροφορίες αναζήτησης. Επίσης θα πρέπει να διοργανωθούν και τα κατάλληλα σεμινάρια ώστε το ανθρώπινο δυναμικό να μπορεί να ανταπεξέλθει  στις ανάγκες της υπηρεσίας του.




Τσιμενίδου Πόπη
Τύπη Παρθένα

Η Ιστορία των Φόρων- Η μηχαχή του χρόνου 4/4

Οι φόροι του Ισλάμ

      Κατά διαστήματα υπήρχαν ομάδες που δεν πλήρωναν τους φόρους όπως οι γυναίκες, οι χήρες, μερικές φορές οι μοναχοί και μερικοί από τις ομάδες των μουσουλμάνων, αυτοί που δεν μπορούσαν να εργαστούν και άλλοι πάρα πολλοί φτωχοί.

        Ένα από τα προβλήματα στο Ισλάμ ήταν ότι φορολογούσε μόνο τους άπιστους δηλαδή τους  επέβαλε κεφαλικό φόρο με σκοπό να μην  έχουν δυνατότητα "να σηκώσουν κεφάλι". Το αποτέλεσμα ήταν  μερικοί να ασπαστούν τη θρησκεία του Ισλάμ με σκοπό να αποφύγουν κάποιους φόρους, τρανταχτά παραδείγματα είναι η Κρήτη και η Βοσνία.

        Ένας τρόπος  είσπραξης του κεφαλικού φόρου ήταν με ένα σχοινί. Είχαν ένα μακρύ σχοινί  και το τύλιγαν δύο φορές γύρω από τον λαιμό του παιδιού, σημάδευαν πόσο έφτανε, και στην συνέχεια το παιδί δάγκωνε το ένα άκρο του σχοινιού. Ενώ ο Τούρκος περνούσε το σχοινί πάνω από την μύτη, το κούτελο και το κεφάλι του παιδιού μέχρι το σβέρκο. Αν το σημείο του σχοινιού που είχε σημαδεύσει έφτανε στο σβέρκο, τότε το παιδάκι  έπρεπε να καταβάλει το συγκεκριμένο φόρο.

      

Ο Σουλτάνος επέβαλε το φόρο της Δεκάτης ( την αντίστοιχη σπέτζα). Η σπέτζα είχε καθοριστεί  στους 25 αχτσέδες (τα άσπρα ασημένια νομίσματα) για κάθε ενήλικα, τα ίδια πλήρωναν οι χήρες οι οποίες κληρονομούσαν τον σύζυγό τους. Το ποσό που έπρεπε να καταβάλουν για τους ανήλικους γιούς τους οι επίτροποι ήταν 6 αχτσέδες. Φυσικά η οικογένεια του Σουλτάνου και ο ίδιος δεν πλήρωναν τον φόρο. Το περισσότερο βάρος έπεφτε στον αγροτικό τομέα παρά στους κατοίκους της πόλης.

        Συνήθως  ο στρατηγός παραλαμβάνει μία περιοχή  φέροντας την ευθύνη για την είσπραξη των φόρων και της προστασίας της. Αφού εισπράξει τους φόρους κρατάει το μερίδιού του και στέλνει τα υπόλοιπα σε χρήμα στο παλάτι.

        Σε κάθε περιοχή υπάρχει διαφορετική φορολογία, βλέπουμε ότι υπάρχουν καταγγελίες κατάχρησης της εξουσίας και πολλές φορές ο Σουλτάνος δικαίωσε τους χωρικούς. Το Οθωμανικό κράτος  με τις διευθαρμένες δομές του έχει καταφέρει να δημιουργήσει ασφαλιστικές δικλείδες  για να μπορέσει να προστατέψει την βάση της φορολογίας του.

Υπήρχαν και φοροαπαλαγές όμως λίγοι είχαν αυτό το προνόμοιο, παράδειγμα είναι οι καλλιεργητές της μαστίχας των οποίων το εμπόρευμα απευθυνόταν στον Σουλτάνο. Άλλο ένα παράδειγμα ήταν οι χριστιανοί της Θεσσαλονίκης γιατί κάνανε μερεμέτια στα τοίχοι της πόλης και  στην Πελοπόννησο  συγκέντρωναν άλατα για να δημιουργήσουν μπαρούτι.

       Με την αλλαγή του Σουλτάνου  άλλαζαν και οι φορολογίες. Όπως και στα Βυζαντινά χρόνια οι άνθρωποι άλλαζαν τόπους για να αποφύγουν τους δυσβάσταχτους φόρους. Από τον 16^ο αι. βλέπουμε πως μια κοινότητα είναι αναγκασμένη να πληρώσει το σύνολο των φόρων, δηλαδή να καλύψει  ακόμη και την φοροδιαφυγή. Η  τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων γινόταν άμεσα διαφορετικά υπήρχε η κατάλληλη τιμωρία.

 
    Όταν η Αυτοκρατορία υπέστη οικονομική κρίση επέβαλε κι άλλους τρελούς και δυσβάστακτους φόρους. Όπως  ο φόρος της σημαίας, ο οποίος ήταν μια αυθαίρετη επιβολή του Σουλτάνου, δηλαδή οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να πληρώνουν ένα ποσό ως ένδειξη σεβασμού προς την Τούρκικη σημαία. Ένας ακόμα τρελός φόρος ήταν ο γαμήλιος φόρος, τον οποίο αναγκαζόταν να πληρώσει ο πατέρας της νύφης. Όταν γινόταν ο γάμος ουσιαστικά αφαιρούνταν εργατικά χέρια από την οικογένεια της νύφης με αποτέλεσμα να παίρνουν αποζημίωση, προσθέτοντας έτσι εργατικά χέρια στην οικογένεια του γαμπρού αφού  ο γάμος ήταν ανδροπατροτοπικός, επειδή η νύφη πήγαινε και έμενε στο σπίτι του γαμπρού, κατ’ επέκταση πολλές φορές δηλαδή στο σπίτι του πεθερού της.

        Όσο και να ψάξουμε στους περασμένους αιώνες διαπιστώνουμε ότι πάντα υπήρχαν προβλήματα ανάμεσα στους πολίτες και  την πολιτεία. Όπως βλέπουμε η μεσαία και κατώτερη τάξη φέρει την βαριά ευθύνη διότι είναι η πλειονότητα των υπηκόων.



Τσιμενίδου Πόπη

Ο Κεφαλικός Φόρος επί Τουρκοκρατίας

                                 Ο Κεφαλικός Φόρος επί Τουρκοκρατίας(Χαράτσι)

  Έχετε διαβάσει  το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα; Τη νέα καταιγίδα φόρων, που μας ετοιμάζει η κυβέρνηση;  Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο λαός μας εξουθενώνεται με τη επιβολή φόρων.  Στα χρόνια της σκλαβιάς  οι Οθωμανοί είχαν εφαρμόσει ένα σχέδιο οικονομικής  εξόντωσης  των υπόδουλων, το χαράτσι ,έτσι ώστε να τους εξαναγκάσουν ή να εξισλαμισθούν  ή να μην  έχουν δυνατότητα "να σηκώσουν κεφάλι" παραμένοντας ραγιάδες. Το χαράτσι ήταν ένας  από τους  δύο φόρους, τους οποίος επέβαλαν οι Τούρκοι στους  χριστιανούς  υπηκόους του Σουλτάνου. Ο άλλος ήταν ο φόρος αίματος, το λεγόμενο παιδομάζωμα.        

       Πρόκειται για ατιμωτικό κεφαλικό φόρο, ο οποίος επιβλήθηκε από τους πρώτους χρόνους του Ισλαμισμού. Ήταν η αποζημίωση για το δικαίωμα να ζει κανείς και να λατρεύει τον θεό του. Αρχικά οι Τούρκοι  εισέπραταν τον κεφαλικό φόρο αδιακρίτως, αργότερα όμως διαίρεσαν τους Χριστιανούς σε τρεις τάξεις, και το χαράτσι ανάλογα σε τρεις βαθμούς. Η πρώτη τάξη πλήρωνε τέσσερα φλουριά κατά κεφαλή, η δεύτερη δύο, και η τρίτη τάξη πλήρωνε ένα φλουρί κατά άτομο.

       Το χαράτσι του πρώτου βαθμού επιβαλόταν στους έμπορους και τους πλούσιους, και ονομάζονταν αλάς. Το χαράτσι του δεύτερου βαθμού το πλήρωναν οι βιομήχανοι και οι τεχνήτες, και λεγότανε ιφσάτ. Το χαράτσι του τρίτου βαθμού ήταν για τους γεωργούς και τους πτωχούς και λεγότανε εδνά. 

    Κάθε χρόνο η Υψηλή Πύλη πούλαγε τα δικαιώματα είσπραξης των φόρων σε ισχυρούς και πλούσιους Τούρκους. Αυτοί τον μεταπουλούσαν κερδοσκοπικά σε εκμισθωτές φόρων. Ο πλούσιος Τούρκος λεγόταν χαρατζίμπασης και  οι δε εισπράκτορες  λεγόντουσαν χαρατζίδες. Οι χαρατζίδες περιόδευαν τις πόλεις και τα χωριά με στρατιωτική συνοδεία και εισέπρατταν ποσά μεγαλύτερα από αυτά που έπρεπε να αποδώσουν στον χαρατζίμπαση, συχνά χρησιμοποιώντας βάρβαρα μέσα. Τη διαφορά την καρπώνονταν για προσωπικό τους όφελος.

    Τα μικρά παιδιά ήταν απαλλαγμένα από το χαράτσι. Επειδή όμως οι Τούρκοι δεν ήταν εύκολο να εξακριβώσουν την ηλικία ενός παιδιού, και για να μην χάνουν τα έσοδα του φόρου είχαν επινοήσει και καθιερώσει την εξής μέθοδο εξακρίβωσης. Είχαν ένα κορδόνι μακρύ και το τύλιγαν δύο φορές γύρω από τον λαιμό του παιδιού, και σημάδευαν πόσο έφτανε. Στην συνέχεια το παιδί δάγκωνε το ένα άκρο του σχοινιού, ενώ ο Τούρκος περνούσε το κορδόνι πάνω από την μύτη, το κούτελο και το κεφάλι του παιδιού μέχρι το σβέρκο. Αν το σημείο του σχοινιού που είχε σημαδεύσει έφτανε στο σβέρκο, τότε το παιδάκι θεωρείτο φορολογούμενος και έπρεπε να καταβάλει το συγκεκριμένο ποσό.

       Καθήκον των κοινοτικών αρχόντων της εποχής, ήταν το" στρώσιμο των τεφτεριών" . " Έριχναν τα τεφτέρια" , σήμαινε ότι όριζαν το φόρο που έπρεπε να πληρώσει κάθε μέλος της κοινότητας, ανάλογα με την περιουσιακή του κατάσταση (ιδιόκτητο σπίτι, χωράφια κλπ.) και τα εισοδήματα του, με βάση το " κατάστιχο" που συντασσόταν από εκτιμητές κάθε 7 χρόνια. Την είσπραξη έκανε ο " γραμματικός" του χωριού ή κάποιο ειδικό φοροεισπράκτορα. Οι φόροι, αυτοί ήταν άσχετοι από άλλα " δοσίματα" για κοινοτικές ανάγκες (δρόμους, γεφύρια, κονάκι του βοεβόδα, πληρωμή ζημιών, αμοιβή κοινοτικών υπαλλήλων, δασκάλων, υδρονόμων, αγροφυλάκων κλπ.). Οι κοινοτικοί άρχοντες εισέπρατταν μισθό και απαλλάσσονταν από φόρους.

Οι φόροι που πλήρωναν  στους Τούρκους ήταν πολλοί και δυσβάστακτοι. Απ' αυτόν εξαιρούνταν  οι γυναίκες, οι γέροντοι, οι κληρικοί, οι ανάπηροι και οι ακτήμονες. Κάθε οικογένεια κατέβαλλε κι  άλλα  πολλά " χαράτσια" (φόρους) για τα παραγόμενα προϊόντα  αλλά και για τα κτήματα της.

       Επίσης πλήρωναν το φόρο " καπνού" (δηλαδή για το αναμμένο τζάκι της οικογένειας), και άλλους  πολλούς φόρους που είχε δικαίωμα να επιβάλλει ο κάθε τοπικός Οθωμανός διοικητής.

Όπως μας αποδεικνύει η ιστορία γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω δυστυχώς διότι όπως επί Τουρκοκρατίας έτσι και σήμερα ο ελληνικός λαός υποφέρει από δυσβάσταχτους φόρους(χαράτσια)!

Τύπη Παρθένα

Η Ιστορία των Φόρων-Η μηχανή του χρόνου 3/4

Η Ιστορία των φόρων

 Οι φοροεισπράκτορες της εποχής του Βυζαντίου έκαναν κατάχρησης της εξουσίας. Έφταναν σε τέλειο βαθμό να ξεθάβουν ακόμα και τους νεκρούς, ώστε να αναγκάζουν τους συγγενείς τους να πληρώνουν τους φόρους. Όταν όμως τους έπιαναν, το πλήρωναν πολύ ακριβά, ακόμα και με τη ζωή τους. Υπήρχε έγγραφη επιστολή του αυτοκράτορα που ζητάει να απολύονται και να αντικαθίστανται όταν προέκυπταν δίκαια παράπονα από τους απλούς πολίτες.

 Οι φεουδάρχες και γενικά οι πλούσιοι εισέπρατταν τους φόρους, εξαναγκάζοντας από τον αυτοκράτορα τίτλους και αξιώματα, όπου τους έδινε το δικαίωμα να διοικούν μεγάλες εκτάσεις γης και να εισπράττουν τους φόρους από τους καλλιεργητές της γης.

 Οι μεγαλογαιοκτήμονες καταδυνάστευαν οικονομικά τους υπηκόους τους και αυτοί ζούσαν μια άνετη και πλούσια ζωή. Για παράδειγμα κάποια χήρα με τα δώρα της και την συμπεριφορά της προς τον αυτοκράτορα κατάφερε να της παραχωρηθεί μεγάλη έκταση γης στη Μακεδονία, με αποτέλεσμα να καταδυναστεύονται περισσότερο οι φορολογημένοι.

 Ο φόρος αλληλεγγύης ή αλλιώς ως η βαριά φορολογία των ανθρώπων, ανάγκαζε τους αγρότες να εγκαταλείψουν τα κτήματα τους, τα σπίτια τους, για να φοροδιαφύγουν. Έτσι οι εφοριακοί αποφάσισαν να φορολογήσουν το σύνολο της παραγωγής ενός χωριού και αν δεν μπορούσε κάποιος να πληρώσει το φόρο, τότε αναγκαστικά πλήρωναν το μερίδιο του φόρου, οι υπόλοιποι του χωριού.

 Θέσπισαν έτσι το νόμο του αλληλέγγυων, δηλαδή επιβαρύνονταν το φόρο αυτοί που είχαν τα περισσότερα χρήματα για να καλυφθεί το ποσό στο σύνολο του. Αυτός ο νόμος έγινε για να αναγκάσει τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης να πληρώσουν τους φόρους, όπως η εκκλησία, τα μοναστήρια και τα ευαγή ιδρύματα. Έτσι ανακουφίστηκε ο κόσμος την περίοδο αυτή. Αλλά δεν άργησε να έρθουν οι διαμαρτυρίες, με αποτέλεσμα να καταργηθεί ο νόμος αυτός και να πέσουν πάλι τα βάρη στις πλάτες των φτωχών.

 Στην ύπαιθρο φορολογούνταν η γη, τα νοικοκυριά και στις πόλεις το επάγγελμα με το λεγόμενο Χρυσάργυρον.

Το Χρυσάργυρον.

  Ένας απίστευτος φόρος που επιβλήθηκε ακόμη, ήταν τα αερικών, ένα πρόστιμο θα λέγαμε σ' αυτούς που παρέμβαιναν τις πολεοδομικές διατάξεις. Αλλά και με αυτόν τον φόρο, φορολογούσαν και τον αέρα που ανέπνεαν. Ο κάθε έπαρχος μπορούσε να βάλει ότι φόρο ήθελε, τα οποία θεωρούνταν ατασθαλίες, αυθαιρεσίες αλλά όμως και τυραννικές.

 Έκτατο φόρο υπέβαλαν και οι Γερμανοί, στο τέλος του 12ου αιώνα, όπου ο Ερρίκος ο έκτος υπέβαλε στην αυτοκρατορία το λεγόμενο Αλαμάνικον φόρο. Επειδή οι Νορμανδοί κατέκτησαν κάποιες περιοχές της αυτοκρατορίας και θεώρησε ότι έπρεπε να ζητήσει φόρο από αυτή. Ο Αλέξιος ο τρίτος Άγγελος ζήτησε το φόρο αυτό από την εκκλησία και από το κόσμο, αλλά δυστυχώς συγκέντρωσε και πήρε χρυσό από τους τάφους των βασιλέων, έτσι ώστε να μην καταβληθεί ο φόρος, αφού πέθανε ο Ερρίκος.

 Τον 8ο αιώνα την βυζαντινή αυτοκρατορία περνά στα χέρια της Ειρήνης της Αθηναίας. Προσπάθησε να δώσει φοροανακουφισμούς θα λέγαμε και φοροαπαλλαγές, αλλά δυστυχώς δεν έμεινε στην εξουσία για πολύ και η αυτοκρατορία  περνά στον Νικηφόρο Α', ο οποίος πήρε σκληρά μέτρα για να ανορθώσει τα οικονομικά της.

  Τα μέτρα που πήρε αφορούσαν κυρίως τους πλούσιους, είχε καταργήσει τις φοροαπαλλαγές και υπέβαλε φόρους με τη μορφή έκτακτης εισφοράς. Ως έκτακτη εισφορά λοιπόν ήταν το κτηματολόγιο, που ανάγκασε να τους εμποροπλοιάρχους να πάρουν δάνεια, όπου τους υπέβαλε μεγάλους τόκους. Αν και τα μέτρα ήταν σκληρά αποδείχθηκαν αποδοτικά. Το εμπόριο και η αστυφιλία αρχίζει και ακμάζει. Ωστόσο οι διαμαρτυρίες για τη φορολογία ήταν μεγάλες, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί.

  Γενικά η οικονομική δύναμη του Βυζαντίου στηρίζεται στο ισχυρό της νόμισμα. Μετά το 1024 έγινε η πρώτη υποτίμηση του από εκεί μετά η αυτοκρατορία άρχισε να παρακμάζει.

 Η Τουρκοκρατία στην Ελλάδα κράτησε 4 αιώνες. Οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι Οθωμανοί δεν υπέβαλαν φόρους τους φτωχούς και στους αδύνατους. Την είσπραξη όμως των φόρων την είχαν παραχωρήσει στους αξιωματούχους, όπου παρατηρούμε πολλές ατασθαλίες κατάχρησης, αφού υπήρχε και φοροαπαλλαγές και φοροδιαφυγή. Η μεγαλύτερη φοροαπαλλαγή ήταν ο Εξισλαμισμός, δηλαδή τα περισσότερα βάρη δεν τα είχαν οι μουσουλμάνοι αλλά οι χριστιανοί.

  Οι Οθωμανική διοίκηση είχε τα λεγόμενα οικονομικά κατάστιχα, όπου περιείχαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών, ώστε δεν μπορούσε να ξεφύγει κανένας. 

Χατζηγεωργιάδου Μάχη!

                                                          Η  ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΟΡΩΝ


    Η φορολογία στο Βυζάντιο, στα παλιά χρόνια, ήταν αρχικά “εθελοντική” καθώς σε περιόδους κρίσης της αυτοκρατορίας, όποιος ήθελε πλήρωνε φόρους και συνέβαλε όσο ποσό ήθελε στο κράτος, χωρίς περιορισμούς. Το πρώτο κούρεμα χρέους, πριν από το 2000, έγινε από τον Σόλων, ο οποίος αντικατέστησε την αιγίνια δραχμή με την καινούργια- αττική – Σολώνια δραχμή, η οποία είναι 27-30% μικρότερης αξίας. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν οι παλαιοί οφειλέτες να πλήρωσαν με καινούργιες δραχμές, οι οποίες θεωρούνταν υποτιμημένες, και οι πλούσιοι να ανέβηκαν σε μεγαλύτερη φορολογική κλίμακα. Ωστόσο ο Σόλων δεν προχώρησε σε μεγαλύτερο κούρεμα χρέους, καθώς το θεώρησε άδικο για τους δανειστές. Επίσης, υπήρχαν φόροι, φοροδιαφυγές και φοροαπαλλαγές.Ίσχυε η αντικιμενική αξία των χωραφιών καθώς και υψηλή φορολογία στους ελαιώνες. Στο Βυζάντιο φορολογούσν με βάση τον καπνό που έβγαινε από την καμινάδα, καθώς εάν δεν έβγαινε καπνός σήμαινε ότι το σπίτι είχε εγκαταληφθεί. Αρχικά, η εφορία ήταν κρατική ενώ αργότερα η είσπραξη των φόρων ιδιωτικοποιήθηκε καθώς είχαν καλύτερα συνολικά αποτελέσματα. Τότε υπήρχε το κτηματολόγιο διότι εισπράττονταν καλύτερα οι φόροι. Βασική πηγή φορολογίας ήταν τα γαιοκτήματα. Υπήρχαν φορολογικοί υπάλληλοι που περιόδευαν στην επαρχία και υπολόγιζαν ποια ήταν η απόδοση ενός κτήματος. Οι φορολογικές δηλώσεις των υπηκόων της αυτοκρατορίας, ελέγχονταν από δημοσίους υπαλλήλους, διότι υπολόγιζαν με ακρίβεια τους φόρους και έβρισκαν τους καταπατητές της δημόσιας γής. Ο αρχηγός της οικογένειας ελέγχονταν από ένα επόπτη, ο οποίος εάν έβλεπε ότι η γη που αντιστιχούσε στην οικογένεια ήταν μεγαλύτερη από τον φόρο που πλήρωνε, πίστευε ότι είχε καταπατήσει την γή και την έπερναν. Επίσης, η Βυζαντινή αυτοκρατορία δέχονταν επιθέσεις από τους Άραβες, κυρίως στα ακραία της σημεία και οι αγρότες και οι εργάτες της γής μετακινούνατν προς το κέντρο, το οποίο έχει ως συνέπεια το κράτος να μην μπορεί να φορολογήσει γη η οποία δεν κατοικούνταν. Τέλος, τους πρώτους αιώνες της αυτοκρατορίας οι φόροι πληρώνονταν σε είδος μέχρι το 769 όταν ο Κωσταντίνος Ο 5ος απέδωσε τους φόρους σε χρήμα.


Τσώνα Βασιλική

Η Ιστορία των Φόρων-Η μηχανή του χρόνου 1/4

Η ιστορία της φορολογίας στην αρχαία Ελλάδα

  Από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν οι κοινωνίες ανθρώπων έπρεπε να βρεθούν χρήματα για να καλυφθούν διάφορες ανάγκες, όπως για τα δημόσια έργα, για τους εξοπλισμούς ακόμη και για τους δημόσιους λειτουργούς.

Στην Αρχαία Ελλάδα με βάση τα στοιχεία που εμφανίζονται, παρατηρούμε ότι υπήρχε φορολογική υπευθυνότητα. Έτσι λοιπόν, φόροι πλήρωναν κυρίως οι πλούσιοι της εποχής εκείνης αλλά και οι ξένοι που κατοικούσαν στην Αθήνα, οι λεγόμενοι Μέτοικοι. Με τη συγκέντρωση των φόρων κατασκευάστηκαν μεγάλα έργα, όπως ο Παρθενώνας, όπου μετά από 2.500 χρόνια φωτίζει ως ένα λαμπρό παράδειγμα παγκόσμιου πολιτισμού.

 Τον 5ο αιώνα πραγματοποιείται η Α' Αθηναϊκή Συμμαχία στην οποία αποφάσισαν να πληρώνουν οι συμμαχίες πόλεις τους φόρους που τους έχουν επιβληθεί από την Αθήνα, θα λέγαμε δηλαδή πως οι πόλεις αυτές ήταν κάτω από την εξουσία της Αθήνας γι' αυτό και πλήρωναν τα περισσότερα τάλαντα.

 Στην αρχή οι φόροι φυλάσσονταν στη Δήλο, όπου εκεί υπήρχε το Ιερό του θεού Απόλλων. Αργότερα οι Αθηναίοι για λόγους ασφαλείας μετέφεραν τα χρήματα στην Αθήνα. Τότε προέκυψαν και διάφορες κατηγορίες εις βάρος του Περικλή, δηλαδή ότι χρησιμοποιούσε μέρος των χρημάτων αυτών για δημόσια έργα, καλλωπίζοντας έτσι την Αθήνα. Με αποτέλεσμα, οι Αθηναίοι να δημιουργήσουν την περίφημη "Στήλη της Εξηκοστής", όπου καταχωρούνταν τα ονόματα αλλά και τα χρηματικά ποσά που έδινε κάθε συμμαχική πόλη ώστε να υπάρχει διαφάνεια κάνοντας δημοσίους ελέγχους. Η στήλη αυτή σώζεται ακόμη και σήμερα σε μουσείο στην Αθήνα.      

  Φυσικά η άμεση αυτή φορολογία οι Αθηναίοι τη θεωρούσαν τυραννική. Γι' αυτό και πολλές φορές διαμαρτύρονταν, νιώθοντας υποτελείς και εξαρτημένοι απ' αυτή. Αντίθετα τη φορολογία των Μέτοικων τη θεωρούσαν δημοκρατική.

 Μία από τις πολλές φορολογίες που πλήρωναν οι πλούσιοι ήταν οι τριαρχίες, όπου τους υπέβαλε το κράτος να σιτίζουν όλο το προσωπικό της τριαρχίας αλλά και όλα τα έξοδά της, με αντάλλαγμα βέβαια μια ιδιαίτερη τιμή, την φήμη τους αλλά και τη δόξα τους θα έλεγα. Επίσης επιβαρύνονταν και με τις λειτουργίες, δηλαδή τις υποχρεώσεις που είχε το κράτος, στους απλούς πολίτες, όπως τις θεατρικές παραστάσεις. Ο Αριστοφάνης ήταν αυτός που διακωμωδούσε στα έργα του, την τυραννική επιβολών φόρων.

 Φορολογία ακόμη, πλήρωναν και οι εταίρες, δηλαδή τον λεγόμενο πορνικό φόρο. Δεν πλήρωναν μόνο οι φτωχοί, που ονομάστηκαν Πένητες. Πράγμα που δείχνει ότι η φορολογική δικαιοσύνη ήταν πρωταρχικό μέλημα των αρχαίων Ελλήνων.

 Η φοροδιαφυγή ήταν και τότε, όπως λέει και ο δημοσιογράφος κ. Βασιλόπουλος , ένα ευγενές άθλημα, γι' αυτό και είχαν λάβει αυστηρά μέτρα. Για παράδειγμα, ένα μέτρο που έθεσαν, ήταν οι ικανότητά του καθενός να καταδώσουν έναν φοροφυγά.

 Τέλος, υπήρχαν και εφορίες στην Αρχαία Ελλάδα μόνο που ήταν ιδιωτικές, γι' αυτό και δεν τους ξέφευγε κανένας φορολογούμενος. Όμως, κάποια στιγμή αντιλήφθηκαν τους διεφθαρμένους εισπράκτορες, με συνέπεια να τους αναγκάσουν να πιούν ως τιμωρία, το κώνειο για την πράξη τους που σημαίνει τον άμεσο θάνατο τους.  

ΔΉΜΗΤΡΑ ΤΣΙΤΆΚΗ!

3.5 ΔΝΤ- Αργεντινή

«Οι ζωές μας ήταν προδιαγεγραμμένες » :  Μία από τις φράσεις κλειδιά που υποδηλώνουν την απίστευτη κατάντια και εξαθλίωση που επικρατούσε στην προ δεκαετίας Αργεντινή.
Το κράτος έπρεπε να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών και να μην προβεί σε κατάχρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων λόγω της στενής οικονομικής κατάστασης των κοινωνικών στρωμάτων.

Το λαθρεμπόριο όπλων ανθούσε την εποχή εκείνη. Πρωταγωνιστές αναδεικνύονταν ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης με στενούς οικογενειακούς δεσμούς μεταξύ τους, που κινούσαν τα νήματα υπογείως, πάντοτε εις βάρος του λαού και με απώτερο σκοπό το προσωπικό τους συμφέρον. Διοχέτευαν με στρατιωτικό εξοπλισμό χώρες που εκείνο το διάστημα προσπαθούσαν να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους, όπως Βόσνια και Κροατία.
Το αποτέλεσμα όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν η οικονομική ενίσχυση των ισχυρών και η αποδυνάμωση του λαού. Η αποδυνάμωση αυτή οδήγησε στην εξαθλίωση και έπληξε ιδιαίτερα ασθενείς ομάδες του πληθυσμού, κυρίως βρέφη, που μην αντέχοντας να υπομείνουν το λιμό, υπέκυπταν.
Που βρίσκονταν όλοι αυτοί “οι εισπράττοντες” όταν οι μάνες θρηνούσαν για τα παιδιά τους, ακολουθώντας τη νεκρώσιμη πομπή ;
Τι τραγική ειρωνεία! : Η παρουσίαση δημοσίων ιδρυμάτων και η περιήγηση στο χώρο με τις στοιχισμένες προτομές εξεχόντων προσώπων της Αργεντινής, η απαράμιλλη αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική δομή των κτηρίων, η συμμετρία στην οργάνωση του χώρου και η ηρεμία που επικρατούσε στο εσωτερικό. Ταυτόχρονα, στο εξωτερικό παρουσιάζεται μια κατάσταση κοινωνικής αναταραχής που έρχεται σε απίστευτη σύγκρουση με τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”.

Στέλλα Τσακαλίδου                                                                                                                                

Tο ΔΝΤ στην Αργεντινή

Το 2001 ήταν το τέλος ενός νεοφιλελεύθερου κοινωνικού μοντέλου διάρκειας 10 ετών που άφησε πίσω της 35 νεκρούς, 30.000 αυτοκτονίες και 20.000.000 ανθρώπους βουτηγμένους στη φτώχεια. Η κατάσταση που επικρατούσε ήταν τραγική. Χιλιάδες αγανακτισμένοι άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους, ξεκίνησαν απεργίες και αναταραχές που οδήγησαν σε πλιάτσικο σε σούπερ μάρκετ, καταστήματα κλπ. Ωστόσο οι αναταραχές αυτές ήταν υποκινούμενες και οι λεηλασίες οργανωμένες και στημένες από την αντιπολίτευση.

Όλη αυτή η κατάσταση ξεκίνησε από τη στιγμή που αυτή τη περίοδο η Αργεντινή  βρίσκεται σε φοβερά δύσκολη οικονομική κατάσταση και τελικά αναζητά βοήθεια, την οποία παίρνει σε μορφή δανείου 40 δις δολαρίων από το ΔΝΤ/Παγκόσμια Τράπεζα. 6 μήνες αργότερα η κυβέρνηση καλείται να πάρει νέα μέτρα και ζητείται και πάλι η βοήθεια του Cavallo, τον οποίο βλέπουν ως Μεσσία. Ο Cavallo, επιβάλλει την πολιτική του μηδενικού ελλείματος, δηλαδή η Αργεντινή να ξοδεύει μόνο όσα παράγει. Για να το πετύχει αυτό ανακοινώνονται μειώσεις μισθών τάξεων κατά 13%. Το ΔΝΤ τους εύχεται "καλή τύχη" σε αυτήν την προσπάθεια με την οποία δε συμφωνεί και πληθαίνουν οι αναφορές για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, μακριά από το Αμερικάνικο δολάριο. Πλέον συζητείται αν θα ήταν καλύτερη μια υποτίμηση του νομίσματος ή η χρεωκοπία. Τελικά το ΔΝΤ εγκρίνει δεύτερο δάνειο 8 δις, με την σημείωση πως είναι η τελευταία βοήθεια προς την Αργεντινή. Χαρακτηριστικά θεωρούν πως παρέχουν μηχανική υποστήριξη σε έναν κλινικά νεκρό ασθενή. Εκείνη την περίοδο η εκλογή του Bush στις Η.Π.Α αλλάζει το τοπίο (33ο λεπτό), αφού η αλλαγή του εκπροσώπου των Η.Π.Α στο ΔΝΤ θα οδηγήσει στη διακοπή της δανειοδότησης της Αργεντινής λίγο αργότερα. Προς το παρόν η Αργεντινή μέσω του Προέδρου της, Fernando de la Rua, ζητά βοήθεια από άλλες χώρες που συμμετέχουν στο ΔΝΤ, όπως η Αγγλία και η Γερμανία. Ωστόσο η μη αποδοχή ενός συμβολαίου με τη Siemens οδηγεί σε νέα ένταση με τη Γερμανία. Τα πράγματα για την Αργεντινή φαίνεται να χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα καθώς πλέον δε βρίσκουν ανταπόκριση βοήθειας από κανέναν. Σιγά σιγά φτάνει στην ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή.

Αγγέλα Σκάλα

ΝΕΡΟ....ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Νερό το μεγάλο μυστήριο....το βίντεο μας ενημερώνει για τη σπουδαιότητα,την αναγκαιότητα και τη σκοπιμότητα του νερού.Ωστόσο,εμπεριέχονται στο βίντεο πληροφορίες για το νερό όπου για ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων δεν είναι γνωστές.

Το νερό θεωρείτε ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία που υπάρχουν πάνω στη γη.Παίζει καταλυτικό ρόλο σε κάθε πτυχή της  ζωής.Ακόμη και οι ερευνητές που ψάχνουν ζωή σε άλλο πλανήτη το πρώτο πράγμα που ψάχνουν να βρούν είναι νερό!!! Άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι χωρίς νερό δεν μπορεί να υπάρξει ζωή.Επομένως είναι αδιανόητο ότι είναι αρκετά σημαντικό.

Έχει παρατηρηθεί από επιστημονικές έρευνες ότι το νερό έχει την ιδιότητα να αντιδρά σαν παθητικός δέκτης οποιασδήποτε αλλαγής που συμβαίνει στο περιβάλλον του.Αυτό οφείλετε στον τρόπο με τον οποίο συνδέονται τα άτομα του.Οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν το νερό και του δίνουν μια υποκειμενική ιδιότητα αυτή του εγκεφάλου,δηλαδή ισχυρίζονται πως το νερό αντιδρά με το περιβάλλον του  και έχει την ιδιότητα να αποθηκεύει πληροφορίες.Ανάλογα με το τι πληροφορίες και ερεθίσματα δέχεται αντιδρά αναλόγως....δηλαδή αν το νερό εκτεθεί σε βία κακουχίες και γενικώς δυσάρεστες συνθήκες ζωής τότε επηρεάζετε αρνητικά(και αν παρατηρηθούν τα άτομά του σε κρυσταλική μορφή θα έχουν μια αποκρουστική εικόνα)....αντιθέτως αν εκτεθεί σε αγάπη χαρά και γενικώς ευχάριστες καταστάσεις επηρεάζετε θετικά(και η εικόνα του κρυστάλου του ειναι όμορφη).

Το σώμα μας καλύπτεται από 75-90% νερό. Το νερό που χρησιμοποιούμε καθημερινά περνάει από εκατοντάδες σωλήνες από τους οποίους καταστρέφεται και καταλήγει σε εμάς σχεδόν νεκρό. Σκοπός μας είναι να μετατρέψουμε αυτό το νεκρό νερό μέσω της στάσης μας απέναντί του σε ένα θετικό γεμάτο ενέργεια νερό προκυμένου να δεχόμαστε πίσω την θετική ενέργεια και ζωντάνια.

Το νερό από ότι φαίνεται ανταποκρίνεται αναλόγως θετικά ή αρνητικά σε μουσική και λέξεις. Όπως προηγουμένως έτσι και πάλι είναι οφθαλμοφανές ότι σε ευχάριστες λέξεις και μουσική,όπως επίσης και στις προσευχές των πιστών θα παρουσιάζει μια ομοιομορφία ενώ στην αντίθετη περίπτωση μια ανωμαλία.

Μπορούμε να πούμε ότι ο καθένας με τη δύναμη της θέλησής και της  πίστης του μπορεί να επηρεάσει αναλόγως θετικά η αρνητικά το περιβάλλον του.Οι επιστήμονες δεν μπορούν να το αντικρούσουν αυτό,ωστόσο δεν μπορούν να αποδείξουν πως αυτό είναι δυνατό.


Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το νερό είναι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της ζωής. Πρέπει να το φερόμαστε με αγάπη φροντίδα ευλάβια και εκτίμηση έτσι ώστε να αποκομίζουμε και εμείς ως επακόλουθο των πράξεων μας θετικά στοιχεία και ενέργεια.



Τουμανίδης Αναστάσιος

Το Αμερικάνικο Όνειρο

   Αμερικάνικο Όνειρο

   Το αμερικάνικο όνειρο είναι μια εθνική  ιδεολογία των Ηνωμένων Πολιτειών, ένα σύνολο ιδανικών στα οποία η ελευθερία των πολιτών περιλαμβάνει την ευκαιρία για την ευημερία και την επιτυχία, και μια ανοδική κοινωνική κινητικότητα που επιτυγχάνεται μέσα από τη σκληρή δουλειά. Στον ορισμό του αμερικανικού ονείρου από τον James Truslow Adams το 1931, «η ζωή θα πρέπει να είναι καλύτερη και πλουσιότερη και πληρέστερη για όλους, με ευκαιρίες για τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες ή το επίτευγμα", ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη ή τις συνθήκες της γέννησής τους.

    Η έννοια του αμερικανικού ονείρου έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια της ιστορίας καθώς δεν είναι καινούρια αλλά έχει τις ρίζες της στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών , η οποία διακηρύσσει ότι «όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι» και ότι είναι «προικισμένοι από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα αναφαίρετα δικαιώματα" συμπεριλαμβανομένης της "Ζωής, Ελευθερίας και την επιδίωξη της ευτυχίας".

    Στις μέρες μας , λέγεται ότι το αμερικανικό όνειρο έχει γίνει η επιδίωξη της υλικής ευημερίας - ότι οι άνθρωποι εργάζονται περισσότερες ώρες για να πάρουν μεγαλύτερα αυτοκίνητα, σπίτια, τους καρπούς της ευημερίας για τις οικογένειές τους έτσι όμως έχουν λιγότερο χρόνο για να απολαύσουν την ευημερία τους. Με αυτόν τον τρόπο βασική επιδίωξή τους είναι να αποκτήσουν δύο παιδιά, να ζουν σε ένα προαστιακό σπίτι με οικονομική ασφάλεια και να διαθέτουν γκαράζ δύο αυτοκινήτων. Στην πραγματικότητα αυτός ο τρόπος ζωής της μέσης τάξης βιώνεται από μια αρκετά μεγάλη μειονότητα. Το αμερικανικό όνειρο επικρίνεται από αρκετούς για την έμφασή του στην κατοχή υλικών αγαθών ως ευτυχία. Επίσης το Αμερικανικό όνειρο είναι κάτι σαν στάση της ζωής των Αμερικανών, αλλά και των άλλων ανθρώπων,γιατί συνήθως όταν κάποιος το αποκτήσει, έχει την ψευδαίσθηση ότι ζει στην εντέλεια και δεν κάνει αλλά πράγματα για να βελτιώσει τη ζωή του μένοντας στάσιμος- αλλά έχουν λιγότερο χρόνο για να απολαύσουν την ευημερία τους.

Φυλακτού Ελένη 

Η ιστορία του εμφιαλωμένου νερού (ατομική εργασία)

Στον κόσμο που ζούμε είμαστε εξαρτημένοι από τα υλικά αγαθά.Αυτό που καταφέρνουμε είναι να ρυπαίνουμε τον πλανήτη,τους εαυτούς μας και ταυτόχρονα είμαστε δυστυχισμένοι.

          Δυστυχώς,στις μέρες μας οι άνθρωποι προτιμούν το εμφιαλωμένο νερό από το νερό βρύσης, το οποίο σύμφωνα με μελέτες έχει αποδειχθεί πως είναι κατώτερης ποιότητας.Αυτό ήθελαν να πετύχουν μεγάλες εταιρείες αναψυκτικών και νερού και από ότι φαίνεται το κατάφεραν δημιουργώντας την τεχνητή ζήτηση,δηλαδή θέλησαν να απομακρύνουν τους πολίτες απο το νερό βρύσης φοβίζοντας τους πως είναι ανθυγιεινό και κάνοντας τους να νιώθουν ανασφαλείς αν δεν έχουν εμφιαλωμένο, Μετά θέλησαν να παραπλανήσουν τον αγοραστή προβάλλοντας βουνά και καθαρά ρυάκια σε διαφημίσεις και στις συσκευασίες των προϊόντων, ενώ το νερό το οποίο χρησιμοποιούσαν ήταν νερό βρύσης.Αφού λοιπόν καταφέρουν έτσι να χτίσουν μια αγορά πολλών εκατομμυρίων, το μόνο που τους μένει να κάνουν είναι να εξολοθρεύσουν τους ανταγωνιστές τους. Το μεγάλο πρόβλημα με το εμφιαλωμένο νερό είναι πως ρυπαίνει το περιβάλλον καθ΄όλη τη διάρκεια ζωής του.(Στην παραγωγή χρησιμοποιείται πετρέλαιο για να φτιαχτεί,κατά την κατανάλωση ρυπαίνει τους οργανισμούς μας και ποτέ δεν ανακυκλώνονται,καθώς ή θάβονται για πολλά χρόνια ή καίγονται και πάλι ρυπαίνοντας το περιβάλλον.) 

       Τέλος τα χρήματα τα οποία ξοδεύονται κάθε χρόνο για την παρασκευή εμφιαλωμένου νερού θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει στην τελειοποίηση συστημάτων του νερού βρύσης.

Σταματάκης Ιωάννης 

       

Η Ιστορία του Χρήματος

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

Ορισμός Χρήματος

Χρήμα εννοούμε τα περιουσιακά στοιχεία που χρησιμοποιούνται και γίνονται ευρέως αποδεκτά για πληρωμές

Η εμφάνιση του χρήματος

    Κατά τις συναλλαγές τους στην αρχαιότητα οι άνθρωποι είχαν καθιερώσει το ανταλλακτικό σύστημα βάσει του οποίου ο παραγωγός ενός προϊόντος αντάλλαζε τα επιπλέον προϊόντα με προϊόντα άλλου παραγωγού. Η μέθοδος της ανταλλαγής αγαθών χρονολογείται σε τουλάχιστον 100.000 χρόνια πριν, αν και δεν υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο που να αποδεικνύει την ύπαρξη μιας κοινωνίας ή οικονομίας που βασίζονταν μόνο στη μέθοδο αυτή.

    Πολλοί πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο ανέπτυξαν τελικά τη χρήση χρημάτων των οποίων η αξία βασίζονταν στην αξία του υλικού από το οποίο ήταν φτιαγμένα. Ο σίγλος ή σέκελ ήταν αρχικά μια μονάδα χρήματος αλλά και μονάδα βάρους. Η πρώτη χρήση του όρου προήλθε από τη Μεσοποταμία γύρω στο 3000 π.Χ. Κοινωνίες στην Αμερική, την Ασία, την Αφρική και την Αυστραλία άρχισαν να χρησιμοποιούν όστρακα ως χρήμα. Πολλά αντικείμενα έχουν χρησιμοποιηθεί ως χρήματα, από τα φυσικά λιγοστά πολύτιμα μέταλλα έως κοχύλια και από τσιγάρα έως τα εξ ολοκλήρου τεχνητά χρήματα όπως τα χαρτονομίσματα. Τα πρώτα νομίσματα κατασκευάστηκαν αρχικά από χαλκό, κατόπιν από σίδηρο και αυτό επειδή ο χαλκός και ο σίδηρος ήταν ισχυρά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή όπλων. Η χρηματική αξία των νομισμάτων προέκυπτε από την αξία του μετάλλου από το οποίο ήταν κατασκευασμένο.

   Ο Βασιλιάς Φείδων του Άργους, το 700 π.Χ. περίπου, άλλαξε τα νομίσματα από το σίδηρο σε ένα μάλλον άχρηστο και διακοσμητικό μέταλλο, το ασήμι, και, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αφιέρωσε μερικά από τα νομίσματα σιδήρου που έμειναν (που ήταν στην πραγματικότητα ράβδοι σιδήρου) στο ναό της Ήρας. Ο βασιλιάς Φείδων έπλασε τα ασημένια νομίσματα στην Αίγινα, στο ναό της θεάς της φρόνησης και του πολέμου Αθηνάς Αφαίας, και χάραξε τα νομίσματα με μια Χελώνα, η οποία χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα ως σύμβολο της κεφαλαιοκρατίας. Τα νομίσματα Χελώνες έγιναν αποδεκτά ευρέως και χρησιμοποιήθηκαν ως διεθνές μέσο ανταλλαγής μέχρι τις ημέρες του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η Αθηναϊκή δραχμή τα αντικατέστησε. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο Τα πρώτα χρυσά νομίσματα στην ιστορία εκδόθηκαν από το Λύδιο βασιλιά Κροίσο, γύρω στο 650 – 600 π.Χ. Σύμφωνα με ένα μύθο, ο Δίας τιμώρησε την Ήρα και την έδεσε την με μια χρυσή αλυσίδα μεταξύ ουρανού και γης. Η Ήρα, με τη βοήθεια του Ηφαίστου, έσπασε τη χρυσή αλυσίδα και απελευθερώθηκε. Λέγεται ότι όλος ο χρυσός που βρίσκεται στη γη προέρχεται από τα κομμάτια αυτής της χρυσής αλυσίδας, που έπεσαν από τον ουρανό. Ίσως λόγω αυτού του μύθο, ο χρυσός χρησιμοποιήθηκε στην αρχαία Ελλάδα μόνο στους ναούς, τάφους και κοσμήματα και δεν υπάρχει οποιοδήποτε αρχαίο ελληνικό χρυσό νόμισμα, μέχρι περίπου το 390 π.Χ., όταν ο Έλληνας βασιλιάς Φίλιππος ο 2ος της Μακεδονίας εξέδωσε τα πρώτα χρυσά νομίσματα. Σύμφωνα με άλλο μύθο, οι εφευρέτες των χρημάτων ήταν η Δημοδίκη  από την Κύμη , ο Λύκος και ο Εριχθόνιος, από τη Λυδία ή τη Νάξο.

Η εξέλιξη του χρήματος

   Η μέθοδος της χρήσης νομισμάτων ως χρήματος, με βάση την αξία του υλικού από το οποίο ήταν φτιαγμένα τελικά εξελίχθη στη μέθοδο του αντιπροσωπευτικού χρήματος. Αυτό συνέβη επειδή οι έμποροι χρυσού και αργύρου ή οι τράπεζες άρχισαν να εκδίδουν αποδείξεις στους καταθέτες – εξαργυρώσιμες με χρήματα ουσιαστικής αξίας - τα οποία είχαν κατατεθεί. Τελικά, αυτές οι αποδείξεις έγιναν ευρέως αποδεκτές ως μέσο πληρωμής και ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται ως χρήμα.

   Τα χάρτινα χρήματα ή τραπεζογραμμάτια χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά στην Κίνα, κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των Σονγκ. Αυτά τα τραπεζογραμμάτια, γνωστά ως "Jiaozi" εξελίχθηκαν από χρεόγραφο που είχαν χρησιμοποιηθεί από τον 7ο αιώνα μ.Χ., ωστόσο, δεν είχαν σταματήσει τη χρήση των νομισμάτων ουσιαστικής αξίας. Στην Ευρώπη τα πρώτα τραπεζογραμμάτια εξεδόθησαν από τη Stockholms Banco το 1661 και χρησιμοποιήθηκαν παράλληλα με κέρματα.

   Η ευκολία των συναλλαγών που παρείχε η έκδοση των τραπεζογραμματίων από τις τράπεζες καθιέρωσε τα χαρτονομίσματα σε ευρεία και κοινώς αποδεκτή συναλλακτική πρακτική. Μ’ αυτό το νομισματικό σύστημα, όπου το μέσο συναλλαγής είναι χαρτιά, τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε προκαθορισμένες, σταθερές ποσότητες χρυσού, αντικαταστάθηκε η χρήση των χρυσών νομισμάτων ως χρήματος μεταξύ του 17ου και 19ου αιώνα στην Ευρώπη. Αυτά τα πιστοποιητικά χρυσού νομιμοποιήθηκαν ως χρήμα και η ρευστοποίησή τους σε χρυσό αποθαρρύνθηκε. Στις αρχές του 20ου αιώνα όλες σχεδόν οι χώρες υιοθέτησαν αυτό το σύστημα όπου για τα πιστοποιητικά που εξέδιδαν, υπήρχε προκαθορισμένη ποσότητα χρυσού προς εξαργύρωση.

    Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με τη διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς, οι περισσότερες χώρες υιοθέτησαν τα χρήματα Fiat των οποίων η τιμή είχε καθοριστεί σύμφωνα με το δολάριο ΗΠΑ. Το αμερικανικό δολάριο με τη σειρά του καθορίστηκε σε σχέση με το χρυσό. Το 1971, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έπαυσε τη μετατρεψιμότητα του δολαρίου ΗΠΑ σε χρυσού. Μετά από αυτό, πολλές χώρες ακολούθησαν το παράδειγμα των ΗΠΑ και η πλειονότητα των χρημάτων παγκοσμίως σταμάτησε να υποστηρίζεται από αποθέματα χρυσού.

Στην σημερινή Ελλάδα

     Ο τρόπος που εξήλθαμε από την κρίση το ’70  προετοίμασε το έδαφος για την σημερινή κρίση. Τα πρώτα 25 χρόνια η Ελλάδα περνούσε τη χρυσή εποχή όπου η κατανάλωση και τα εισοδήματα ανέβαιναν . Ωστόσο λίγα χρόνια αργότερα το δημόσιο έλλειμμα αυξάνεται κατά πολύ . Μαζί του αυξάνεται και το δημόσιο χρέος.

    Η πιστωτική οικονομία που κορυφώθηκε τη δεκαετία του ‘80 και του ’90 για να καλύψει  το κενό ανάμεσα στο πραγματικό εισόδημα και την αγοραστική δύναμη.

    Στην Ελλάδα μπορούμε να πούμε πως είναι σχεδόν η μόνη χώρα που το μεγαλύτερο μέρος του ιστορικού της βίου τον πέρασε υπό καθεστώς πτώχευσης. Ταυτόχρονα είναι και η μόνη, μάλλον, χώρα που έχει αποπληρώσει το σύνολο των δανείων που έχει πάρει. Ακόμη κι εκείνων των δανείων που οι όροι τους ήσαν ληστρικοί όπως τα λεγόμενα δάνεια της ανεξαρτησίας. Το 2010 ξεσπά η λεγόμενη κρίση του δημόσιου δανεισμού έχοντας στο επίκεντρό της την Ελλάδα.

    Το δημόσιο χρέος γίνεται ο μοχλός και η αφορμή για μια μεγάλη σειρά παρεμβάσεων με στόχο την ενίσχυση της κερδοφορίας αλλά και της κυριαρχίας του κεφαλαίου σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες και ιδιαίτερα τις ευρωπαϊκές. Μιας κυριαρχίας που θα είναι σύμφωνη με τη νέα φάση στη οποία έχει εισέλθει ο καπιταλισμός από τη δεκαετία του 1970 ήδη.

    Οι παρεμβάσεις αυτές έχουν στο επίκεντρό τους το σύνολο των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών και όρων που είχαν διαμορφωθεί κατά την ιστορική διαδρομή του καπιταλισμού .

Σιδηροπούλου Κατερίνα 

Τριανταφυλλίδου Σαββίνα

Τσόπκας Γίωργος

Φυλακτού Ελένη

Χαλκίδου Σοφία

Χίδερλη Άννα

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ- ατομική εργασία

    Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

πρόκειται για ένα έργο αριστερής προπαγάνδας το οποίο ούτε για τα προσχήματα δεν ζήτησε τη γνώμη από κάποιον οικονομολόγο, δημοσιογράφο ή πολιτικό που πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία.
    Είναι μάλιστα αρκετά ενδιαφέρον πως πολλά ιστολόγια που αυτοτοποθετούνται στον δεξιό ή πατριωτικό χώρο έσπευσαν με μεγάλη ζέση να χαιρετίσουν την δημιουργία αυτού του ντοκυμαντέρ. Φαίνεται πως ο "αντιμνημονιακός αγών" δημιουργεί καινούριες συμμαχίες ανάμεσα στην αντιφιλελεύθερη λαϊκιστική δεξιά και την άκρα αριστερά.

    Η ευκολία των συναλλαγών που παρείχε η έκδοση των τραπεζογραμματίων από τις τράπεζες καθιέρωσε τα χαρτονομίσματα σε ευρεία και κοινώς αποδεκτή συναλλακτική πρακτική. Μ’ αυτό το νομισματικό σύστημα, όπου το μέσο συναλλαγής είναι χαρτιά, τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε προκαθορισμένες, σταθερές ποσότητες χρυσού, αντικαταστάθηκε η χρήση των χρυσών νομισμάτων ως χρήματος μεταξύ του 17ου και 19ου αιώνα στην Ευρώπη. Αυτά τα πιστοποιητικά χρυσού νομιμοποιήθηκαν ως χρήμα και η ρευστοποίησή τους σε χρυσό αποθαρρύνθηκε. Στις αρχές του 20ου αιώνα όλες σχεδόν οι χώρες υιοθέτησαν αυτό το σύστημα όπου για τα πιστοποιητικά που εξέδιδαν, υπήρχε προκαθορισμένη ποσότητα χρυσού προς εξαργύρωση.΄

      Η πολύ συχνή και ευρεία χρήση των χαρτονομισμάτων προκειμένου να εξασφαλίζει την απαραίτητη ασφάλεια των συναλλαγών υπόκεινται σε αρκετά σχολαστικές και λεπτομερείς νομικές διατυπώσεις. 

     Έτσι πλέον προκειμένου να υπάρχει διαφάνεια και ασφάλεια (δηλαδή για κάθε χαρτονόμισμα να υπάρχει αντίκρυσμα - εξασφάλιση ότι η απαίτηση μπορεί να εκπληρωθεί άμεσα), τα χαρτονομίσματα τα εκδίδει αποκλειστικά η Κεντρική Τράπεζα μίας χώρας. Απαγορεύεται αυστηρά η έκδοση χαρτονομισμάτων από άλλες τράπεζες ή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και φυσικά από άλλα νομικά ή φυσικά πρόσωπα. Επιπλεόν απαγορεύεται αυστηρά η παραχάραξη χαρτονομίσματος δηλαδή η παράνομη κατασκευή πλαστού χρήματος (το οποίο φυσικά δεν έχει αντίκρυσμα ούτε αγοραστική δύναμη).

      Η αποδοχή του νομίσματος που εκδίδεται σε μία χώρα είναι αναγκαστική από όλους τους φορείς και συναλλασόμενους μέσα σε αυτή τη χώρα, ενώ απαγορεύεται η συνύπαρξη άλλων νομισμάτων στις εγχώριες συναλλαγές (η διατήρηση άλλων νομισμάτων δεν απαγορεύεται εφόσον επιτρέπει συναλλαγές με άλλες χώρες).

Στην καθημερινή «δημοσιογραφική» γλώσσα υπάρχει σύγχυση στην ορολογία για το ελληνικό πρόβλημα. Συχνά αναφέρεται ως «οικονομική κρίση» η αυξανόμενη ανεργία, η μείωση των πραγματικών εισοδημάτων και η γενική πτώση της ζήτησης. Επίσης αναφέρεται ως «οικονομική κρίση» η ελληνική κρίση χρέους. Τα δύο αυτά διαφέρουν και το πρώτο είναι προτιμότερο να αναφέρεται ως «ύφεση». Έχοντας κάνει αυτή τη διάκριση μπορούμε κατόπιν να εξετάσουμε (i) τα αίτια της ύφεσης, (ii) τα αίτια της κρίσης χρέους και (iii) τη σχέση μεταξύ ύφεσης και κρίσης χρέους.

      Για την πρόσφατη αναφορά της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή στις Βρυξέλλες, ότι για το ΔΝΤ ήταν «ζήτημα τιμής» να αναγνωρίσει το λάθος του στο θέμα του πολλαπλασιαστή στην περίπτωση της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωζώνης, τόνισε ότι είναι μια «παλιά ιστορία» και «έχουν ειπωθεί αρκετά» μέχρι σήμερα, υποστηρίζοντας ότι υπήρχαν «λανθασμένες εκτιμήσεις» το 2010, αλλά στη συνέχεια το πρόγραμμα άλλαξε και λαμβάνοντας υπόψη τις «νέες εξελίξεις». Επίσης, πρόσθεσε ότι το τωρινό πρόγραμμα περιλαμβάνει «πολύ μικρότερη δημοσιονομική προσαρμογή», μέσα σε «μεγαλύτερη χρονική περίοδο», καθώς η Ελλάδα έτυχε ελάφρυνσης του χρέους, υποστηρίζοντας παράλληλα την αναγκαιότητα συνέχισης της δημοσιονομικής προσαρμογής.

ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. ΤΟ ΝΕΡΟ.
 Το νερό είναι συλλογικό αγαθό, ανήκει σε όλους και όλοι δικαιούνται ίση πρόσβαση σε αυτό. Η πρόσβαση στο νερό, στοιχείο απαραίτητο για τη ζωή και την υγεία, εντάσσεται πλέον στα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου.Το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό έχει επανειλημμένως αναγνωριστεί από τη διεθνή κοινότητα σε πληθώρα διεθνών συμφωνιών, διακηρύξεων και άλλων επίσημων εγγράφων. Το 2002 η Ειδική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε επισήμως την πρόσβαση σε ασφαλές,επαρκές και οικονομικά προσιτό νερό ως θεμελιώδη ανθρώπινο δικαίωμα.

1. Επαρκές Καθένας πρέπει να έχει στη διάθεσή του μια επαρκής ποσότητα νερού σύμφωνα με τις διεθνείς οδηγίες. Αυτό συνήθως σημαίνει 50-100 λίτρα, με απόλυτη ελάχιστη ποσότητα τα 20 λίτρα.
2. Ασφαλές Το νερό για προσωπική και οικιακή χρήση πρέπει να είναι ασφαλές. Το νερό που προορίζεται για πόση πρέπει να είναι υψηλής ποιότητας.
3. Προσβάσιμο Το νερό πρέπει να βρίσκεται σε μια απόσταση που να διασφαλίζει την σωματική ασφάλεια του καθενός, μέσα ή κοντά στο σπίτι.
4. Οικονομικά προσιτό Το νερό πρέπει να είναι οικονομικά προσιτό, χωρίς να περιορίζει τη δυνατότητα ενός ατόμου να προμηθευτεί άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Αυτό συνεπάγεται ότι ορισμένες φορές η απαραίτητη ποσότητα νερού πρέπει να παρέχεται δωρεάν.

Ωστόσο αυτή είναι η καλή πλευρά η οποία είναι πολλές φορές εικονική και ψεύτικη.Καθώς σε πολλές χώρες του πλανήτη μας έχει γίνει ιδιωτικοποίηση του νερού με αποτέλεσμα το κέρδος λίγων και τα ακόμα ένα βάσανο στις πλάτες του απλού λαού. Διεφθαρμένες κυβερνήσεις μίζες και εταιρίες που ενδιαφέροντα μονάχα για το κέρδος τους χωρίς να υπολογίζουν τίποτα αποτελούν το σύστημα ιδιωτικοποίησης του νερού.Περιοχές στις οποίες στην διάρκεια της ιστορίας πραγματοποιήθηκε ιδιωτικοποίηση νερού   

• Βρετανία
• Γερμανία
• Αργεντινή
• Βολιβία
• Παρίσι
• Αφρική
• Ένα μικρό κομμάτι των ΗΠΑ.
• Ισπανία
• Πορτογαλία

Αντιδράσεις στην ιδιωτικοποίηση του νερού

•  «Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες όπου ανέλαβαν ιδιωτικές επιχειρήσεις την παροχή νερού, οι πολίτες είχαν κακές εμπειρίες. Γι΄ αυτό το λόγο, για παράδειγμα, το νερό που ιδιωτικοποιήθηκε για ορισμένα χρόνια στο Παρίσι, είναι τώρα πάλι στα χέρια του δημοσίου». Δήλωσε ένας δήμαρχος στην Γερμανία άλλα χωρίς αποτέλεσμα.
• Στην Βολιβία είχαμε επανάσταση με αποτέλεσμα να θρηνήσουμε θύματα και πολλούς τραυματίες. Μιλάμε πραγματικά για ένα πόλεμο όπλων για το νερό. Ο λαός κέρδισε και η πώληση του νερού σταμάτησε.
• Στην Γαλλία ο δήμος δεν ανανέωσε την σύμβαση με εταιρία εκμετάλλευσης με αποτέλεσμα να εξοικονομηθούν 35εκ και να μειωθούν  τα τιμολόγια κατά 8%

Δεν έχει προσφέρει ποτέ τίποτα η ιδιωτικοποίηση του νερού σε καμία χώρα. Πρέπει να το υποστηρίξουμε αυτό και για την Ελλάδα. Το νερό θα πρέπει να βρίσκεται στα χέρια των πολλών και του λαού και όχι στους οικονομικά ισχυρούς και των πολυεθνικών.Το νερό δεν είναι εμπόρευμα είναι θεμελιώδες δικαίωμα. 

Αντωνης Χασιδης,

Παναγιωτης Σιδηροπουλος,

Κλεων Χιμετιδης

Νικος Φωτιου

Γιαννης Σταματακης

Τασος Τουμανιδης

Blue Gold: World Water Wars

Το Blue Gold: World Water Wars είναι ένα ντοκιμαντέρ το οποίο μας πληροφορεί για το μεγάλο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει ο πλανήτης μας και μπορεί να καταστρέψει την ανθρώπινη φυλή, το οποίο δεν είναι άλλο από την διαχείριση του νερού. Το νερό είναι αναγκαίο, είναι συλλογικό αγαθό ανήκει σε όλους και όλοι πρέπει να έχουμε ίση πρόσβαση σε αυτό. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι κάτι το οποίο έχει εφαρμοστεί σε πολλές γωνιές του πλανήτη εδώ και χρόνια. Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν το νερό ως οικονομικό κέρδος και πολιτικό όπλο. Από την άλλη οι εταιρίες ιδιωτικοποίησης του νερού δωροδοκούν τις κυβερνήσεις για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν την κυριαρχία στην διαχείριση του νερού. Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε γνωστή εταιρία αναψυκτικών η οποία έχει φτάσει σε σημείο να κυριαρχεί σχεδόν σε όλη την Αφρική και στο Μεξικό.Έτσι λοιπόν καταλαβαίνουμε οτι επικρατεί η διαφθορά και η μίζα. Όλα αυτά γίνονται σε βάρος του απλού λαού ο οποίος υποφέρει και στερείται ένα θεμελιώδες δικαίωμα αυτό του νερού. Η παγκόσμια τράπεζα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι και αυτά μέσα στο κόλπο. Κάποιοi από αυτούς τους ανθρώπους που προσπάθησαν να αντισταθούν σε όλο αυτό το σύστημα δολοφονήθηκαν ενώ άλλοι απειλήθηκαν όπως η Terry Swier η οποία πολέμησε μεγάλη εταιρία στο Μίσιγκαν. Επίσης υπήρχαν και επαναστάσεις λαών απέναντι στην πώληση του νερού με επιτυχία όπως στην Βολιβία. Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι κάτι το οποίο αφορά και την χώρα μας. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πώς πώληση του νερού δεν σημαίνει και οικονομική άνθηση. Χαρακτηριστικά στην Γαλλία η οποία είναι μια από τις χώρες που αντιτάχθηκε στην ανανέωση της σύμβασης εκμετάλλευσης του νερού με μια εταιρία με αποτέλεσμα να εξοικονομηθούν στον δήμο 35εκ.

ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

Θα πρέπει να πούμε οτι στο ντοκιμαντέρ γίνετε θέμα για τις ενέργειες του ανθρώπου οι οποίες μολύνουν το νερό και στις επιπτώσεις που έχει η αστικοποίηση. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί το νερό της φύσης λόγω των μεγαλουπόλεων που πιάνουν πολλές και μεγάλες εκτάσεις στην γη. Καταλαβαίνουμε ότι πλέον ο άνθρωπος έχει στραφεί στην απόκτηση νερού από το εσωτερικό της γης όπου αυτό είναι διαθέσιμο. Έτσι είναι ολοφάνερο οτι σίγα η έλλειψη νερού λόγω τις δραστηριότητας των ανθρώπων θα οδηγήσει πιθανόν σε πόλεμο. Ακόμη να σημειωθεί οτι υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν πως μεγάλη δύναμη και εξουσία θα έχουν οι κάτοχοι των εργοστασίων αφαλάτωσης

ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΙΟΥ.