Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.
πρόκειται για ένα έργο αριστερής προπαγάνδας το οποίο ούτε για τα προσχήματα δεν ζήτησε τη γνώμη από κάποιον οικονομολόγο, δημοσιογράφο ή πολιτικό που πιστεύει στην ελεύθερη οικονομία.
Είναι μάλιστα αρκετά ενδιαφέρον πως πολλά ιστολόγια που αυτοτοποθετούνται στον δεξιό ή πατριωτικό χώρο έσπευσαν με μεγάλη ζέση να χαιρετίσουν την δημιουργία αυτού του ντοκυμαντέρ. Φαίνεται πως ο "αντιμνημονιακός αγών" δημιουργεί καινούριες συμμαχίες ανάμεσα στην αντιφιλελεύθερη λαϊκιστική δεξιά και την άκρα αριστερά.
Είναι μάλιστα αρκετά ενδιαφέρον πως πολλά ιστολόγια που αυτοτοποθετούνται στον δεξιό ή πατριωτικό χώρο έσπευσαν με μεγάλη ζέση να χαιρετίσουν την δημιουργία αυτού του ντοκυμαντέρ. Φαίνεται πως ο "αντιμνημονιακός αγών" δημιουργεί καινούριες συμμαχίες ανάμεσα στην αντιφιλελεύθερη λαϊκιστική δεξιά και την άκρα αριστερά.
Η ευκολία των συναλλαγών που παρείχε η έκδοση των τραπεζογραμματίων από τις τράπεζες καθιέρωσε τα χαρτονομίσματα σε ευρεία και κοινώς αποδεκτή συναλλακτική πρακτική. Μ’ αυτό το νομισματικό σύστημα, όπου το μέσο συναλλαγής είναι χαρτιά, τα οποία μπορούν να μετατραπούν σε προκαθορισμένες, σταθερές ποσότητες χρυσού, αντικαταστάθηκε η χρήση των χρυσών νομισμάτων ως χρήματος μεταξύ του 17ου και 19ου αιώνα στην Ευρώπη. Αυτά τα πιστοποιητικά χρυσού νομιμοποιήθηκαν ως χρήμα και η ρευστοποίησή τους σε χρυσό αποθαρρύνθηκε. Στις αρχές του 20ου αιώνα όλες σχεδόν οι χώρες υιοθέτησαν αυτό το σύστημα όπου για τα πιστοποιητικά που εξέδιδαν, υπήρχε προκαθορισμένη ποσότητα χρυσού προς εξαργύρωση.΄
Η πολύ συχνή και ευρεία χρήση των χαρτονομισμάτων προκειμένου να εξασφαλίζει την απαραίτητη ασφάλεια των συναλλαγών υπόκεινται σε αρκετά σχολαστικές και λεπτομερείς νομικές διατυπώσεις.
Έτσι πλέον προκειμένου να υπάρχει διαφάνεια και ασφάλεια (δηλαδή για κάθε χαρτονόμισμα να υπάρχει αντίκρυσμα - εξασφάλιση ότι η απαίτηση μπορεί να εκπληρωθεί άμεσα), τα χαρτονομίσματα τα εκδίδει αποκλειστικά η Κεντρική Τράπεζα μίας χώρας. Απαγορεύεται αυστηρά η έκδοση χαρτονομισμάτων από άλλες τράπεζες ή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και φυσικά από άλλα νομικά ή φυσικά πρόσωπα. Επιπλεόν απαγορεύεται αυστηρά η παραχάραξη χαρτονομίσματος δηλαδή η παράνομη κατασκευή πλαστού χρήματος (το οποίο φυσικά δεν έχει αντίκρυσμα ούτε αγοραστική δύναμη).
Η αποδοχή του νομίσματος που εκδίδεται σε μία χώρα είναι αναγκαστική από όλους τους φορείς και συναλλασόμενους μέσα σε αυτή τη χώρα, ενώ απαγορεύεται η συνύπαρξη άλλων νομισμάτων στις εγχώριες συναλλαγές (η διατήρηση άλλων νομισμάτων δεν απαγορεύεται εφόσον επιτρέπει συναλλαγές με άλλες χώρες).
Στην καθημερινή «δημοσιογραφική» γλώσσα υπάρχει σύγχυση στην ορολογία για το ελληνικό πρόβλημα. Συχνά αναφέρεται ως «οικονομική κρίση» η αυξανόμενη ανεργία, η μείωση των πραγματικών εισοδημάτων και η γενική πτώση της ζήτησης. Επίσης αναφέρεται ως «οικονομική κρίση» η ελληνική κρίση χρέους. Τα δύο αυτά διαφέρουν και το πρώτο είναι προτιμότερο να αναφέρεται ως «ύφεση». Έχοντας κάνει αυτή τη διάκριση μπορούμε κατόπιν να εξετάσουμε (i) τα αίτια της ύφεσης, (ii) τα αίτια της κρίσης χρέους και (iii) τη σχέση μεταξύ ύφεσης και κρίσης χρέους.
Για την πρόσφατη αναφορά της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή στις Βρυξέλλες, ότι για το ΔΝΤ ήταν «ζήτημα τιμής» να αναγνωρίσει το λάθος του στο θέμα του πολλαπλασιαστή στην περίπτωση της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωζώνης, τόνισε ότι είναι μια «παλιά ιστορία» και «έχουν ειπωθεί αρκετά» μέχρι σήμερα, υποστηρίζοντας ότι υπήρχαν «λανθασμένες εκτιμήσεις» το 2010, αλλά στη συνέχεια το πρόγραμμα άλλαξε και λαμβάνοντας υπόψη τις «νέες εξελίξεις». Επίσης, πρόσθεσε ότι το τωρινό πρόγραμμα περιλαμβάνει «πολύ μικρότερη δημοσιονομική προσαρμογή», μέσα σε «μεγαλύτερη χρονική περίοδο», καθώς η Ελλάδα έτυχε ελάφρυνσης του χρέους, υποστηρίζοντας παράλληλα την αναγκαιότητα συνέχισης της δημοσιονομικής προσαρμογής.
ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
